DİBEK SESİ | Necdet Arslan

Gecenin yırtılma saatleriydi.

-Kim ise-namlusuna sürüyordu intikamını
Beride kristal yürekler donuyordu alınlardan

Dişlilerin arasında
Kimlerin kaç yarını eziliyordu
bilen ç(y)oktu.

Tozdan/havaya kalkan dumandan
hemen sonra
Göğün şu yanından bir yıldız
Utançla ,
Kırık bir havayı törpüleyerek
Düşüyordu toprağa

Belirsizliğin ufuksuzluğun uykusuzluğun
Ve cümle aldatılmışlığın göbek taşı
Bir cigara yakımlık yurttu

Utancını soyun ey menzil
Kim sana çakmaktaşı ve kav bulacaksa
Ve kimler-ki her biri analarının ak sütleri
Kadar namussuzdurlar .

Kül altında bırakacaklardır
Kara postallarıyla dala çıka
Tüneyeceklerdir kovanları kavrulmuş
Topraklara

Deşme –
Deşeleme kilitlenmiş umutları-
Donmuş da duruyor pusulamız
Nasıl bir yaraysa ve kaç pare’yse
Nasıl da yakışıyor yare

Kederin katledilme saatlerinde
Gülenler ağlayanlar vardı
Hepsinin de
Boyları posları,elleri ,bıyıkları,solumaları
–anam avradım olsun ki yalan-

İnsan kadardı.