Sevmek | Yılmaz Pirinççi

Sonsuz bir ummalar uykusudur bazen sevmek.

Belki otuz yıl önce yazdığım bir şiirin ilk dizeleri bunlar biliyormusun.

Şimdi bakıyorum. Değişen bir şey olmamış .

Hala bir umma’lar uykusundayız.

Ya çok şey istedik bu hayattan.

Yada tam anlatamadık derdimizi.

Çok kötü bir iade sistemi var bu dünyanın.

Sipariş ettiğin her şey kırık dökük geliyor.

Yada yarım yamalak

Bir türlü tutturamadık aynı istasyonu

Duraklar şaştı.

Değişti.

Sokak isimleri Adresler de şaşırdı .

Yanlış gönderiler düştü yüreklerin posta kutusuna.

Bize ait olmayan mektupların insanlarını sevmek gibi bir şey işte.

Bazen toplayıp bütün gücümü

Hiç konuşmadan çarpasım geliyor bütün hasretleri nefesine

Sonra, sonra diyorsun kendine

Kim senin gibi bir dudak dokunuşu vuslata bir ömür adar ki.

Biliyor musun, soğuk kış günlerinde özlemek bir başka oluyor nefesinin sıcağını

Gözlerinin gölgesine sığınmış bir ikindiyi dizlerinde uyutup .

Bütün seslerden uzak ellerini saçlarıma düşürmenin düşü öyle güzel ki.

İşte o an yeniden seviyorum seni

Yeniden.

Yeniden .

Yeniden…

Yılmaz Pirinççi