Bahçe Zengini Çocuk | Aziz Kemal Hızıroğlu

her akşam tek başımaydım

vururdum kıyılarıma ses almaya

ne güler ne ağlardım

susardım çığlık çığlığa

içime taş atmak için

arada birileri gelirdi

çakıllarımla beni yaralar

yorulur da giderdi

bir gün bir çocuk uğradı

yara bere kıyılarıma

gitti geldi dokundu sevdi suyumu

kağıttan gemiler yaptı

her defasında çocuk saflığından

bir yelkenli bıraktı

bahçe zenginiydi çocuk

kıyılarıma koku taşırdı

gülerdi konuşmazdı arada ağlardı

her gelişinde tuzuma çiçek atardı

bir akşam ‘büyüdüm’ dedi son kez geldi

bahçelerini bana bıraktı

sonra gitti giderken çok ağladı

beyaz yüzlü ıslak bir düşü kaldı

o gün bu gün

ne güler ne ağlar çocuğun düşü

kağıttan kayıklarına biner

ufkuma açılır acılarımı toplar

kusursuz öğrendiği deniz diliyle anlatır

acının sevgiye nasıl dönüşeceğini

akşamüstleri sulamayı unutmaz

bana bıraktığı çiçek bahçelerini…

Aziz Kemal Hızıroğlu

(Hazırlıksız ve Yalnız, Akyüz Yay, Mayıs 1992)