Yine yalnız | Yılmaz Pirinççi

Hüznün kızıl gölgesi öpüyor şimdi dağ yamaçlarını.

Kavalını azık torbasına gizlemiş koyunların zillerinde köye dönüyor çoban.

Özlemler hep nemli bir ıslaklıkla düşüyor gözlerime

Ve hep apansız yoruluyor adımlarım.

Kırık türküler arasında isimsiz bir besteyim şimdi.

Yine hep yalnız…

Ve yine hep bir başımlayım

Seninle yürürdüm eskiden.

Belki asırlar kadar zaman geçti üstünden bilmiyorum.

Güneş böyle kan kırmızı ağlamazdı o vakitler.

Menekşeler böyle ayrılık kokmazdı

Üstelik böyle sessizde olmazdı geceleri.

Yüreğimin sana delirmesinden düşünmeye fırsat olmazdı.

Şimdi çıldırmış bir sessizlik var her şeyde

Susmuş her şey.

Her şey seni soruyor.

Dilini bilmediğim şarkılar bile hasrete vuruyor saatleri.

Bu hiç adil değil oysa

Çöl beklemez yağmuru mesela bilirim

Senede üç gün bile olsa bir rahmet düşer yinede

Yani üç gün bile olsa ıslanır kumlar

Su yanar

Yanar kavuşmanın ateşinde vuslat

Ay bile öper güneşin alnından gün doğumunda.

Sen hangi rahmetin duasına gizlendin.

Hangi el değmemiş kitabeler de tılsımın.

Bu kan emici sensizliğe kaç ömür vermem gerek.

Sustum bak.

Konuşamıyorum.

Bana ses vermen gerek.

Yılmaz Pirinççi