Yeter ki / Sema Terzi Sabuncu
“Yeter ki, / Bir çocuk şekersiz kalmasın…”
Oysa gün doğmalıydı türkülere,
İçine girince insan bir halay tutturmalıydı hüzünler,
İki gülüş arasına hapsolup,
“Bana ne” der gibi katılmalıydı mutluluğa,
Gece gece olarak kalmalıydı,
Böyle hep olduğu gibi karanlık,
Sade ve güzel,
Olsa olsa bir aşkın gizli sesi olmalıydı,
Saklamalıydı sevenleri,
Bulaşmamalıydı hiçbir kire.
Uyuyunca kötü yürekler,
Sabaha iyi uyanmalıydı.
Ben vazgecerim bütün ressamlığımdan,
Yeter ki,
Gün geceye küsmesin,
Kalem tutan eller kiri yazmasın,
Yer yarılmamış,
Bir kuşun kanadı kırılmamış,
Bir sevda mora boyanmamış gibi,
Kalın bir fırçanın altında kalmasın.
Ben vazgeçerim bütün ressamlığımdan,
Yeter ki,
Bir çocuk şekersiz kalmasın,
Bir yiğit kana bulanmasın,
Bir anne siren sesini duymasın,
Bir balık susuz,
Bir mavi göksüz,
Bir yoksul aç,
Bir göz fersiz,
Bir ses tınısız kalmasın.