Yeşeren Bir Umudum Ben | Gülüm Çamlısoy

Mevsime meylettim: içinde saklı o derin tevazu şakıyan şiirlerden ördüğüm h/asır sepeti içine doldurduğum naylon bir mutluluk ve mutlak varlığımın katsayısı elbet bir içimlik addedilen şu sefil şiirin tepesine tünediğim ömürlük acım ve kaygım ve işte yüzü örtülü gülüşümün akan yaşına eşlik eden gün yüzlü meali ömrün: umuda bandığım…

Yerli yersiz bir kuşku asılı olduğum

Metanet yüklü yüreğin sarkacı adeta sokulduğum

Devasa çınar kürediğimse hüzün

Mutlak bir sevinç dilediğim

Rampasına asıl kaldığım mevsimin

Sevecen yüreğimden akan kâh neşe kâh elem

Kaybolduğum dünyanın mimarı olsa sevgi ne ki…

Ah, dikemediğim kendi söküklerim

Hörgücünde mevsimin saklandığım

Tepelenen bir aşk mı yoksa kayrasında beklediğim

Yerli yersiz uçuşan benliğim

Etekleri tutuşan hangi seferi yürekse

Kaybettiğim bir ömür

Kaybolmaya yüz tutan güneşin saklı olduğu

Yorgunluk tüy dikerken

Tüyden hafif olsa vicdanım ne ki?

Bunca zulme cephe açtığım:

Ah, siperim

Ah, bitimsiz sireni yerin göğün

Neferi olsam bile meylettiğim ölüm

Namüsait serildiğim

Bir kıblemde saklı bir kabrimde

Yitimi zamanın

Kefil olsam bile dünüme, günüme.

Mağdur bir kelam içimden sökün eden

Hınca hınç duygular ve nice izdiham

Mal olsa da ömre yitimim

Yatırlar gibi yetemezken ahvalime

Katır inadı mevsimin

Gözümde büyüttüğüm kimse

Arkamdan gelecek mi sahi bilip bilmeden sevdiklerim?

Nazarında yerin göğün

Hibe ettiğim tek zerrem

Yandıkça büyüyen gaipten gelen sevgim

Sancılı ve meftun;

Sanrılı ve noksan:

Sevgi işte nokta atışı yaptığım

Nükseden her yeni gün her yeni hezeyan

Delişmen fıtratım

Boy veren umudum

Baş koyduğum neyse

Kimliğim

Yitense günbegün

Yatıp kalkıp şükrettiğim

O devasa tünek zarif bir reveransın dahi yetmediği

Gücüme gittiğinden de fazla

Gerisin geri kaçtığım mutluluk treni.

Beylik değil sözcüklerim

Ayılıp bayılmadım hem uğruna yitenlerin

Bozguna uğrayan elbet nefsim ve şeytan

Korkusuzca yaşadığım

Yaşattığım ilkem ve ödün vermeden

Varsın yana yakıla yaşadığım:

Dik başlı mizacım katıksız sevdiğim

İnancımla büyüttüğüm umudum

Ve koştuğum Rabbim.

Tek tanık tek tanıdık tek dostum

Gönlümde uçuşan sureler

Suretine inandığım varsın olsun maskeler

Gün yüzüm günlük hüznüm

Katsayısı ömrün

Eş güdümlü gönlün

Muhteva ettiği

Bazense boca ettiğim yapraklarım…

Ah, özlediğim çınarım

Ah, kaybolduğum kadar özlemim

Elbet kırık dalıma

Kırık yüreğime ve sökün eden nidalarıma

Dokunmaksa aşka nezaketle

Dokunulmazlığı sevginin

İlahi rotama sadık ve âşık ve katıksız neferiyim

Elbet İlahi Aşkın yanık yürekli neferi

Bir bir eksilse de varlığım ve yalnızlığım

Katık ettikçe sevgiye

Yeşeren bir umudum ben ve içimde yarım kalan bunca ukde

Elbet varacağım menzile her iki cihanda da saklı

Yalnızlığıma tek sahip çıkan güzel Rabbim…