Teyel | Aziz Kemal Hızıroğlu

Evde yoktu

durup dururken gitti sandım önce

durup dururken ve hiç yeri değilken

üstelik ses donmamışken

gitti diye utangaç bir ay bastı balkon

anlayamadım pervazdaki ıslak mendili

kederime yakıştıramadım peşinden gitmeyi

sapasağlamım sanıyordum

gene de kanattı kendini zuladaki kılcal

sevgilim gitmiş annem zaten yok -mendil ıslak

kan usulca sızdı defterime rakıyla bastırdım

olmadı kezzap döktüm en sevdiği mindere

sonra unutup oturuverdim yangın derinliğine

odalarda tuhaf bir sessizlik

koridoru denedim siren sesleri

mor geçişli eşikler dedim en iyisi

eşiklerdeyse bir sürü geçemeyen

gereksiz anılar deprem izleri

baktım durulmuyor her yer duvar koşusu

pusatlandım sokağın akşam saatlerine

aklım çalakalemdi

durup dururken gitti sandım önce

durup dururken ve hiçbir açıklaması yokken

oysa günlerdir sırt çantamda unutmuşum

ona topladığım son çiçekleri

teyel ipliği olmayı gene becerememiştim işte

hayatın katlanılacak en şık yerine

Aziz Kemal Hızıroğlu

(*) Trajedi Koğuşu, Siyah Beyaz Kitap Yay. 2011