Tek Odalı Beş Çocuklu Kasımpaşa Evinde | Aziz Kemal Hızıroğlu

BİR SALI AKŞAMI PAZARLIĞI

bugün de geciktim tamam anne, ama bu son

gol kralı oldum inanmazsan sor arkadaşlara

beş maçta tam yirmi golle

yine öyle bakma anne

inan hiç suçum yok, beni çok düşürdüler

deli miyim ben yırtar mıyım önlüğümü

açar mıyım en sevdiğim ayakkabılarımın yanlarını

çok yorgunum anne, n’olur bugün dövme

gelmeyecek, hiçbir şey görmeyecek korkma

babam doğmadı daha

yarın okuldan erken gelirim, sokağa çıkmam

bakkal hüseyin’e giderken bayram yerine kaçmam

kardeşlerime bakarım, masal anlatırım, sen

hava ablayla çarşamba matinesine

kim sorarsa sorsun bilmem derim, ner’desin söylemem

evi toplarım süpürürüm

bebeği ayağımda uyuturum

dönmene yakın çay yapar beklerim

iki bardak bana, çocuklar fazla içmez, gerisi sana

iki hafta harçlık istemem, olsun

evden ekmek götürürüm, hiç simit yemem

tamam anne, bırak artık surat asmayı

bi’zahmet dikersin önlüğümü

ayakkabıları da veririm nuri ustaya

her yaz gibi bu yaz da öderim borcumu, söz

şimdiden hazırlayayım istersen

‘nane limon okaliptüs’ kutumu

hem boşuna bakma saate, gerek yok anne

gelmeyecek küfretmeyecek vurmayacak sana

babaannemle ter içinde konuştum dün gece

vazgeçmiş doğurmayacakmış babamı

çok pişmanım anne, şimdi dövme

üstelik yalnızım biliyor musun?

gülten’le ayrıldık muharrem yüzünden

kızları sevmeyeceğim anne, büyürsem evlenmeyeceğim

o muharrem tembeli var ya anne, o çirkin çocuk

ona bundan böyle kopya vermeyeceğim

işte böyle anne, çok yalnızım kimsem yok

dönüp kardeşlerime sarılmak istiyorum

bugün dövme, bir kenarda oturup ilk kez

dayak yemeden ağlamak istiyorum…

Aziz Kemal Hızıroğlu

(* ) (Saprofit, Akyüz Yayın Grubu, Mayıs 1996)

(*)  Eylül 1980’de tutuklandığımda bütün kitaplarıma ve günlüklerime el kondu. Ama annemin çamaşır dolabında koruduğu hatıra defterlerimi ve (her yıl anneler günü için yazdığım ve o güzel insan tarafından bir inci gerdanlık gibi saklanan) şiir dosyamı göremediler. İşte yukarıdaki şiirin nüveleri 1959 yılında tuttuğum o hatıra defterlerinden birinde vardı… 1990’lı yılların başında, hatıra defterinden yararlanarak bu şiiri yazdım. 1996’da Saprofit adlı kitabımda yayımlandı. Bir bayan televizyon sunucusu beni aradı. Kontrat önerdi. İstediği yer ve zamanda okuyabileceğine ve yayımlayabileceğine dair… Yaşamımda ilk telif ücretini o zaman aldım. Onun hikayesi de şöyle: Ankara’da kitabım eline geçmiş. Bu şiiri görmüş. Kontratı kabul edip etmeyeceğimi ve ne kadar telif ücreti istediğimi sordu. Ben şaşkınım tabi. “Yahu arkadaş dedim, istediğiniz yer ve zamanda okuyun ve yazın. Bunun ücreti mi olur?”  Kültür Bakanlığı dedi, Telif yasası dedi, mecburuz dedi… Ben de o zamanki ev kiramız kadar bir ücret olsun, dedim. Yani 150 TL. Ücreti az bulduğu için, sevinerek banka hesap numaramı istedi. “Ama dedim, benim hiç banka hesabım olmadı.” Kadıncağız şaşırdı, bir arkadaşınızın hesabını yazın, oraya yatırayım dedi… Bugün de Facebook’ta arkadaşım olan Ahmet Fırat dostumun banka hesabını verdim. Sunucu bayan, benim paradan anlamadığımı görünce üzülmüş ve istediğimin bir mislini yatırmıştı…

Şair ve yazar O. Günay aradı bir gün… “Senin bu şiirini okuyarak, ödül aldı benim bir öğrencim” dedi… “Şiirinin son dört dizesini bir duvara yazmış çocuklar” diye ekledi… Eskiden etkinliklere giderdim, başka şehirlerde de duvarlara yazılmış olduğunu gördüm son dört dizenin… Çocuk ve kadınla ilgili çeşitli sosyolojik panellerde bu şiirden yararlanıldığını okudum sosyal medya ve gazetelerde… Sonuç: Kadına ve çocuğa yapılan baskı, böylesi antidemokratik ülkelerde bitmez, bitmeyecek…

…