SÜTÜM KESİLİYOR ALGOS / Aylin Tamakan Nergiz

Ahh Algos!

hala mı öğrenemedin?

vaktinden önce bitmediği zaman

sürgündür aşk

tutsak kaldığı kalbin gölgesinde

mum ışığı misali titrer durur

sönmeye yüz tutan yıldızlar gibi…

kozasını yırtan kartaldım ben de

nasılda fütursuzca yaralarımı kanatıp

kelebek olmaya cürret ettim…

bilmiyorum…

kursağıma takılıyor

cennetten akan ırmakların sütü

kanımda ise cehennem azabı…

odamın küf tutmuş duvarlarına kanımla yazdım ölümü

gelen Azrail bile ürkmüş olmalı ki gecenin şerrini alıp koştu kendi karanlığına doğru…

korkuların var değil mi?

bundan tüm kararsızlığın

ve çılgınlıkların…

çünkü geçmiş daima konuşur durur Algos!

zihnimin kuytularında pusu kurmuş düşüncelerin dölleriyle

Ay’ın gerdanına asıyorum ben de kendimi

acının kokusu benzemiyor rüzgarın getirdiği kokulara

ve ben

bir bulutun bağrından düşüyorum topraklarına…

yangına körükle gidiyorsun Algos!

biliyor musun? 

Tanrı günahları öğütürken göğün kervanında;

rahmi yırtılır göğün

ilk çığlıklarını atar toprak

diz çöker ağaçlar eğilir dalları

(“ağaç gibidir kadın” unutma!)

cennet ırmaklarını bağışlamadığı için

bakire bulutlar suyuyla kutsar toprağı…

ruhumu emen şeytan 

tuz basar acılarımın üstüne

doğumu yaklaşmış ölümün 

havzasına karışıp giderken suyum

sütüm kesiliyor Algos

tüm duygularımı düşük yapıyorum…