Sonsuzluğa Özlem | Gülüm Çamlısoy

Düş kırıntıları sevgiye eşlik eden bazense dolduruşa geldiğim, aşkınsa hicap yüklendiği ve keşfe çıktığım gecenin muhiti iken boş beyaz sayfanın bana tüm masumiyetler göz kırptığı.

Hazanda saklıyım aslında hayatımın her anına eşlik eden hazan rüzgârı:

Sevemedim sıcak havaları ve aşırı beyaz tenimle illa ki yağmur eşlik etmeli yüreğin saklı rahmetine ve ekinler boy vermeli sonra da usul usul yağmalı kar ve işte on iki ayın özeti olmalı yağmur ve rüzgâr.

İzbelerden sökün eden firari heceler: sözcük değil hece hatta kırpılmış varlıkları ile alfabeye sirayet eden harfler ve asla yetmiyor bana hiç biri.

Hiçliğimle kazıyorum mezarımı aslında sözcüklersiz geçmezken ömrüm toplu katliama yol açıyorum ne zamanki kitapların içine gömülsem ve yeniden doğuyorum başka bir yazarın kimliğinde.

Okumak aşkın baş verdiği yazmaksa sonradan edindiğim elbet ‘’sonsuzluğa özlem’’ diye nitelendiriyorum ben yazmayı.

Sonsuzluk.

Belki de onsuzluk…

Sondan başa saydığım aslında başlayıp da yarım bıraktığım nerede ise her şey hatta mabedim bombalanmışken kazdığım tünelle kimselere görünmeden firar ettiğim.

Nazenin varlığım.

Nezaket yüklü yüreğim hani incelikten kırıldı kırılacak akabinde en hasından kırıldığım ve sevgi iken hamim ve aşkla dolup taştığım.

Bazen bir ırmak.

Bazen haşin bir rüzgâr.

Yetmedi sellere kapıldığım ve asla hızını kesmeyen bir şelale: kâh çağladığım kâh güldüğüm kâh ağladığım…

Günü de kovdum ya kapıdan ve işte eşref saatim elbet münferit sebeplerden dolayı kendime her dokunduğumda okuma ve de okunma isteğim.

Duvağı kanlı çocuk gelinin.

Vücudu ince ve kırılgan yolda gördüğüm ölü köpeğin.

Hayatsa kaldığı yerden devam ediyor: ha bir eksik ha bir fazla ne ki?

Ne olmuş yani üç beş kadın şiddet mağduru ise ya da üç beş çocuğa dahi kıymışken pislik gölgeler…

Başım zonkluyor ve asla ağrı kesici kullanmam.

Kulaklarım uğulduyor sanırım biri beni anıyor.

Azıcık mutluluğa kanat açsam kime zararım var ki?

Sapkın birkaç kişi bağdaş kurmuşken kaldırıma ne değişecek hem onlar kafayı çekip de sağa sola saldırırken?

Gün ortası ve yoldan geçen bir grup çocuk: ah, be güzellikler bu kadar masum ve saf olmanız ne muhteşem. Ne o? A, maskeniz nerede hem bu kadar yakın durmasanız ya birbirinize? Ah, be çocuklar sizlersiniz bizlerin geleceği ama bizler sizlere iyi davranmıyoruz ki.

Sevmeye doyamadığım bakmaya dokunmaya kıymadığım güzel varlıklarınız sevgili çocuklar…

Hem biliyor musunuz ben de çocuğum: haydi, söyleyin beni de aranıza kabul eder misiniz?

Etmez misiniz hatta etmediniz mi öncemde?

Hakkınızı nasıl öderim çocuklar ne de olsa çalıkuşunuzdum ben sizin gerçi uzun sürmedi ama öğretmenlik maceram. Hem beni karşılıksız sevdiniz siz tıpkı benim tüm dünyayı içime sığdırdığım gibi hem bakmayın siz bana ben nasıl da yere göğe sığmam hele ki konu sevgi oldu mu.

İğneyle kuyular kazdığım doğrudur benim ve o kuyuyu hayal kırıklığı ile doldurup başka bir mecrada yeniden kazdığım başka kuyular.

Bir kuyuya taş eden delinin aslında veli olduğu da doğrudur ve kırk kişi o taşı asla çıkaramazken.

Birilerinin sevgiyi ve aşkı taşladığı da doğrudur oysaki evren ve Yaratan sevgiyi ve aşkı nasıl da taçlandırmıştır ve işte döngüdeki işlevim…

Son iki gündür Tezel Özlü’nün yazılarını okuyorum ve kendime yakın hissettiğim bir yazar daha ve ben nasıl rahmet okumam ruhuna?

Düşler kundaklanıyor.

Renkler soluyor.

Aşksa ivme kaybediyor…

Bense sil baştan sil baştan.

Kaldığım yerden mi devam ediyorum yoksa en baştan mı başlıyorum?

Çöz çözebilirsen…

Kendimi nasıl sevmem?

‘’Tek günah, insanın kendi yaptığını kavrayamamasıdır.’’(Tezer Özlü)

Bingo, sevgili yazarım hem şüphen mi var benden yoksa tanıştırılmadık biz?

Hayatın handikabı ve karambole geldiğimiz.

Uyku tutmadı yine zaten uyku dediğin ne ki?

Elbet hız kesmeyen rüyalarım ve uyandıktan saatler sonra hayal meyal hatırladığım ve alt belleğime düzgün kayıt yapamadığım için rüyalarımı yüzde yüz yansıtamadığım yine de gözüm açık rüya görmeyi pek iyi beceririm yoksa mümkün mü bu hayata dayanmak ve işte yüklendiğim elbet sevginin hamalıyım ben.

Ne güzel demiş şair:

‘’Sana tutundukça sarsılıyorum

Seni düşündükçe esaretteyim

Soranlara fısıltıyla

Hamal olduğumu söylüyormuşsun

Ben toprağın hamalıyım sevgilim

Bu yürekten daha ağır

Yük taşımadı yeryüzü hamalları.’’

Aşkın hamalı olduğum yetmedi madem…

Ah, sevgili şair sözcüklerin eklendiği bu mevsimi

Nasıl nasıl sevmem ben?

Yazmakla yollar mı aşınır yoksa nihayete mi varılır hele ki yazmak iken ‘’s/onsuzluğa duyduğum özlem.’’

Sevgili Özlü’nün de vurguladığı üzere:

‘’Denizin dümdüz yüzeyi boyunca sonsuza dek böyle gidebileceği duygusuna kapıldım bir ömür.’’