Sevgilim | İsmail Çifçi
Seni gördüm sevgilim
Saçlarında aklar gizli
Yüreğinde o lanet sızıyı taşırken sen,
Bir bahar gününde bir cafenin kenar yerinde
Yaşanmışlıkların özlemiyle şiirler yazıyordun
Topla çıkar bitmez sandığımız hayatın varla yok arasında bir çizgide
Sürgünlerdedik sevdiğim
Yüreklerimiz sürgünlerde..
Yaralı güvercin kanadının narinliğindeydi yüreklerimiz.
Anıların rahat vermez bilirim.
Rahat vermez hayallerimize kuş kondurduğumuz o demler yorar
Bir zamanlar sen sen kokardı bahar bahçelerimiz
Buğulu güzel gözlerinin uğruna nice canlar hal hazırken
Şimdilerde sözlerin suskun
Ağlamaklı ve de sözcükler tıkalı kalır
Güldükçe dudakların bir gül yaprağı gibi açar sevgilim
Ağlamak doyasıya ağlamak lüksken bana
Bu şehrin insan dolu yalnızlıklarında kaybolmaya yüztutmuş yalnızlığım
Hayat var ya ah şu hayat
Ayrılıktan bir sana bir bana pay biçmiş
Ayrılık kurşundan ağır
Anladım anlıyorum
Çünkü ben hala seni yaşıyorum seni
Şimdilerde bu şehrin yalnızlıklarını alıp denize dökesim gelir
Gitmek isterdim sana
Bu bahar gününde alıp götürmek…
Çiçeklerin çiçek gibi koktu ülkelere
Koyun kuzuların melediği
Söğüt ağaçlarının can saldığı
O bir benim bir de
Senin bildiğin hasretliklerle
O bildiğimiz diyarlara hayallerimizi süsleyen
Şimdilerde yabancı
Yalancı olmuş asık yüzler
İsli lambaların etrafında dönen pervaneler misali ben ben dönmek isterdim
Işığa uçan pervaneler gibi deli divane sana
Can cana, yürek yüreğe olmak isterdim
Ama zaman var ya zaman
O unuttuğumuz zaman yeter mi şimdi
Ama bil bil işte
Hala ilk günkü kadar seviyorum seni