Sen bende kendini sevdin | Yılmaz Pirinççi

Seni çok sevdim demiştin.

Öyle çok sevdim ki hiç kimseye bu kadar ağlamadım demiştin.

 

Sahi ne kadar sevdin sen beni?

Bana inanacak kadar sevdin mi?

Ne olursa olsun yanımda duracak kadar,

Hani ne gelirse gelsin senden yüreğimden içeri diyecek kadar sevdin mi?

Sen beni şarkılarda sevdin canımın içi.

Şiirlerde sevdin,

Ağladığın zamanlarda,

“Kurban olduğum,” dememi sevdin,

Başın ağrıdığı zamanlar ölürüm dememi…

Kahvaltını yaptın mı?

İlacını aldın mı?

Yoruldun mu?

İyi misin dememi sevdin.

Bir de ne zaman olursa olsun gözlerine düşen o hüzün bulutlarını öpüşümü sevdin.

Sen bende kendini sevdin canımın içi.

Bendeki güzelliğini sevdin.

Saçlarının tellerine düşen yağmur taneleri gibi

Sana her baktığımda ışıl ışıl parlayan gözlerimi sevdin.

Sesini öpen sesimi,

Seninle titreyen ruhumu,

Sana gülümseyen yüzümü,

Sen bende kendini sevdin.

Çok sevdim dedin ya bana.

Hayatını alt üst edecek kadar sevdin mi?

Her şeyi,

Ama her şeyi bir kenara koyup yeniden başlayacak kadar sevdin mi beni?

Varlığımsın derken,

Yokluğuma sarılacak kadar sevdin mi?

Sen bende yalnız kendini sevdin canımın içi.

Sen bende kendini sevdin…

Yılmaz Pirinççi

…