Şahadetimiz Oldu Yalanlar | Selahattin Yetgin

Kuşkunun uçkurunu çekiyor parmaklarım, resimde hıçkırık

Güneş üşüyor ellerimde, ruhumda misket oynayan bir çocuk

Serçeler süt taşıyorlar yanık göğsüme, kalemimde arsız ayrılık

İçimde asılsız bir dava, yarınına inancını yitirdi artık insanlık

Kahramansız kentler gibiyiz, hayali kurgularla kelepçelendik

Hükümsüz acılar senaryosu dosyalarda, varoşları bile özledik

Asi bağımlılık oldu yaşamak, filtresiz mahzenlerde fişlendik

Kıyamet yazıtlarından sızıyor sancılar, meçhul saflara dizildik

Sansürsüz bir düşünüştü hayat, inancımız bizi ipten indirirdi

‘Kol kırılır, yen hep içinde kalırdı’, birimiz ölse, binimiz dirilirdi

Asırlık davamızdı insanca yaşamak, umut en asil geleceğimizdi

Aklımız karışık, dünümüz kayıp, yalanlar artık şahadetimizdir

Uyuduk, gafil avlandık, safa dizildik hicapla okyanus ötesinde

Sınırlarımızdan denizlere karıştı kan, suçüstüyüz kimsesizliğe

Söndü lambamızda ateş, alıştırılıyoruz yıllardır dirayetsizliğe

Yıkılmış kentler gibiyiz, ruhumuz fırtına öncesi sessizlikte

Mehmetlerin kurudu yerde kanı, gökyüzüm kızıla büründü

İpi kopmuş uçurtma oldu insanım, ah hep umutla sözlüydü

Bulutlar da terk ediyor göğümü, yağmur ölülerimizi götürdü

El kapıları oldu yurdum, hicret ateşi yüreğimizde köpürdü

Selahattin Yetgin

….