Özlemimin Orta Yeri Antakya | Erdal Yılmaz
Yitik tutkular kentine
ben o kentin o sokağında değil
yeşil yağmurlarında doğmuşum Amanosların
Akdeniz’in acımtırak kokusu
sinmişken saçlarının karasına
ben sana bir mevsim değil dört mevsim vurulmuşum
özlemine gizlendiğim ANTAKYA…
tarihin tül perdesinden bakar
sırtımda taşıdığım kentim gözleri
kör dokunuşlarıyla çıkartıp
kartpostallarca sorguluyorum
masama serdiğim yitik kenti
ben sende bir kere değil
her akşam üstü doğuyorum
kayıp tutkumun kayıp kenti
olur ya
biter bir gün her şey
şafağın bir vakti
biter tuzlu yanı denizlerin
özlem biter
siner hüznü gölgelerin
bitmez
yüreğimin enginine sürdüğüm
yorgun yolu ASİ’nin
ben o kentin o akşamında değil
varoşların gün ağartılarında doğmuşum
fakir…..
aç……..
çıplak….
yüreğimin sürgününe çıkmışımda
büyümüşüm düşlerimin gizlisinde
bir baştan bir başa keşfetmişim
yollarımı acılarımla yalınayak
gözlerim caddelerine mühürlü
allı yeşilli akşamların hala cüzdanımda
Özlemimin orta yeri Antakya…