Öfke ve Kin | Cevdet Vural
Kardeş olmuş öfke ve kin
nefret kusmada sokaklar
engerek dili gibi
çatal sevgi sözcükleri
el uzanmaz
terk etmiş bedenleri uzak gülüşler
iğneli zoraki tedessümler
hasretle kanıyor yaralarım
düşmana benzettiler gülüm
korkuyor kulakları duygulara sağır ve sevgisiz
zehir bulaştırdılar türkülere
intikam yemini gibi notalar
susmak cehennem gibi
susmak ölüm gibi ağır
akarsulara söyledim ağlamaklı
ağıtla karışık türkülerimi
benden önce ulaştı öptü denizi
döndüm mavilere söyledim
elim yetmedi gülüm
bir avuç mavi istedim
susuz kalmış yüreğime
yoksa küskün müydü acep
canım çekilirken bedenden
benden önce sardı
saman yolu kadar yıldızları
gecelere saklamış sevişmeleri
öyle yalnızım ki türküsüz
boşalmış gibi damarlarımda kan
feri sönmede gözlerimin
yorgun baktım güneşe
benden uzak mavilerin ortasında
ısıtmadı içimi gülüşleri
ateş gibi dudaklarından
bulutlar öptü benden önce
oysa yeterdi benim hasretime
bulutların arasından sızan bir şavkı
oysa yeterdi bana gülüm
bir gül göbeğinde öz
bir kuşkanadında
darı tanesi kadar sıcaklık