Kum Kaleler | Ömür Balcı

ardıç

fidana

g/ebeyken tutuştu

kalbinden

yavru puhu

viranede öksüz

kaldı

kocaman açılan

gözleriyle

böldü ürkek

uykusunu

hüma yüksekleri

terk -i diyar

e y l e d i

kekliklerin

tükenen soyu

unuttu edayla

sekmeyi

göç yollarına

pusular

kurulu artık

kırlangıçlar

segâhla uyanıp

hüzzamla kanat açıyor

gırtlakları yırtan

çığlıklarla gökler

hüzün a ğ l ı y o r

gönüller ırak

l â l

kendi içinde sürgün

göller kurumuş

konaklayamıyor

çöl kâbusu görüyor

pelikan sülün

okyanus dipleri

kaygılı devinimde

plastikler

balinaların midesinde

hippokampus

şeffaf bir damlaydı

yunusun gözlerinde

zarif başını

bir midyeye çarptı

bedeni bir soru

i ş a r e t i g i b i

haykırışının şiddetinde

bir noktaydı

“deniz bitti ” diye

a ğ la d ı

heyûla,

muradını buyurdu

savrularak yürüdü

gururla baktı

beton bir kerevete

ölümcül derdine

deva kanlı

körpe umutlar yiyordu

bıyık altından

kibirle gülüyordu

açlara semirmiş

sırtını döndü

halkın umutları söndü

kocatepe ‘den

kanatlanan bir

doru masal atı

ege kıyılarına vardı

bacakları

yılkı kadar yorgun

köpük köpüktü ağzı

iç geçirdi at

kişnemesi cılız kaldı

özlemle şefkatli sü

varisini aradı

bu l a b i l s e y d i

yüzyıla şahlanacaktı

ter kan içindeydi

uzun dalgalı yelesi

titredi yaralı sağrısı

depreşti yüreğinin

savaş ağrısı

bulutlardaki

mavi gözlere

son kez baktı

gemine gönlünün

cerahati aktı

” kara bitti”

diyemeden

bir uçurumu emdi

bakışları

ne deniz atının

karada ne dizgin

lenemeyen atın

okyanusta

soluklanma

ihtimali vardı

azgın dalgalarla

şekillenen kum

kalelerde i k i a t

hareketsiz mecâl

s i z k a l d ı

kırıktı kale kapısı

eğer aklını kullan

mazsa insan ırkı

kendini surlardan

kayalıklara bırakacaktı