Kokusuz Sesler | Yılmaz Pirinççi

Hayatımızla oynayan kuklacının ipleri birbirine karıştı bir zaman.

Bu yüzden her şey böyle yarım yamalak

Bu yüzden her şey eksik.

Her şey düğüm düğüm…

Rengimize uymayan sesler düştü bize

Gülümseyin dediler

İçimiz kanarken

Sol yanımız ne zaman birine değse.

Düşürdüler oyundan..

Hileliydi her şey

İpler kısa.

Yol uzun

Kesilmişti nefesler

Hem kuklacı da bilmiyordu ne yaptığını

Bu yüzden hep yarım kaldı gösteriler…

Dokunmadan sevişmelerden arta kalan bir hüzün buğusu örttü gözlerimizi

Avuçlarımızda zemheriye düşmüş üşümelerin titremesi

Ve kokusuz sesler

İç-içe geçmiş bir kadersizlik ağı

Ne yana dönsek çıkmaz bir sokak…

Sahi neydi alnımızdaki bu boşluk.

Bu öpülesi aydınlığa düşen niye hep kahır oldu.

Tanrının unuttuğu ruhları kim giydirdi üstümüze?

Aynı hayatı yaşayan binlerce kimlikle çarpışıyoruz her adımda.

Her gün biraz daha eksiliyoruz yaşamayı beklerken…

Yılmaz Pirinççi