Kırmızı | Yılmaz Pirinççi

Güller kırmızıydı canımın içi

Aşkın en kırmızısı…

En asi rengiydi dünyanın. .

En başı buyruk…

Ele avuca sığmaz.

Girdiysen bir gönlünle

Bir kez sevdiyse

Kovsan gitmezdi.

Yol ederdi yüreğini içindekine

Kan çiçeği bir yaprakta kanattılar..

Karla kaplı bir dağın eteklerinde geçti hayatı.

Başı hep göklerde…

Hep gökyüzüne bakardı

Güller açardı yanaklarına gülünce.

Balkon sefasına benzerdi gözleri

Herkese çare hekimlik ona çare olmadı

İçinin rengi hep beyazdı

Kararttılar.

Sardunya kadındı bir diğer adı.

Hep konuştu.

Kimse duymadı.

Hep konuştular

Ona uymadı.

Şiir şiir yazıldı her bakışı.

Alnının açıklığına yürüdü sabah akşam.

Nefes nefes savurdu parmaklarının ucundan eksik olmayan sigaranın dumanında yılları

Yeşildi, mordu, pembeydi…

Bitmeyen sonbaharlara vurdular.

Mavinin her rengi ondaydı.

Bir adı umut olsa da Anka kuşu yüreğinde,

Sarp kayalar ardından akan bir ırmağa benzerdi saçları.

Gölgesinde dinlenmek istersen yuva,

Nefretini alırsan kıyametin olurdu.

Maviyi hasrete boyadılar.

Güneş sarısı bir sıcaklıktı şairim diyen kadın,

Gözlerinin ışığı kadar sıcacıktı ellerinin şefkati.

Sanki kadın Akdeniz…

Sanki sonsuz bir merhamet yüreğinden dökülen…

Önce küstü kendine.

Sonra bulutlarda ağlattılar…

Küçücük gözleriyle kocaman bakardı dünyaya.

Gök kuşağı saçlarında ışırdı

Ellerine düşerdi bütün renklerin dünyaya düşmüş yıldızları..

Hep gülümsedi içi kan ağlasa da

Sesinde onlarca kuş yuvası…

Hep göçebe kuşlar kondu saçlarına.

Bütün renkler ondaydı.

Kimse görmedi.

Renk renk ağladı dünyanın bütün kadınları.

Dünyanın bütün erkekleri renk renk sevdi.

Renk renk kanattı.

Renk renk kanadı insanoğlu.

Yılmaz Pirinççi

..