Kalk Gidelim Gönül / Aysel Çınar Demirci
Her sabah gibi, bu sabahta erkenden uyandım!
Umudu tükenmiş soluk bir yüze bakakaldım aynalarda.
“Hiç şans düşmedi bu âlemde masama…”
Gülüşüyorlardı yüzümdeki çizikleri gizleyen boyalar,
Gözyaşlarımla akıp gittiler.
Öz benliğime yabancılaşmış eski bir eşya gibiydi üstümdeki giysiler,
Atılmak için can atıyorlardı.
Kopkoyu bir geceden sonra ürpererek ayrıldım aynalardan.
Kimsenin göremeyeceği köşelere sindim kaldım,
Unutturamadı riyakarlıkları yıllar.
Yıkamakla geçmedi izler.
Konuşarak bir yerlere varmak istedim,
Dilimde dolandı durdu cümleler.
Yıllar önce bu gün bahardı her yanım,
Telaş içinde aşağılara sarktı gamzelerim
Konuşmam peltekleşti, kalbimde büyük bir baskı
Simsiyah bulutları getirdi gözlerime,
İnsafsız rüzgarlar…
Yalan dolanla uğraşmaktan yorgun düştü bedenim.
Günler geçtikçe arttı acılar.
Çıkıp gidin üstümden,
Utanmaz utançlar…
Hayatımın parçası oldu çelişkiler.
Hiç şans düşmedi bu âlemde masama.
Kısık bir ses ve soluk bir nefesle devam etti yıllar.
Ürkek ürkek baktım insanlara
Mesafeler git gide arttı..
Çok sorular vardı sorulacak Tanrı’ya.
Renkli renkli ve biçimli bir şekilde…
Nedenler, niçinler, nasıllar…
Bir amacı varsa dünyaya gelişimin,
Niye idi aradaki farklar.
Kalk gidelim gönül,
Kalk gidelim dedim sessizce
Yüzleşelim, sevap ve günahlarımız…