Hüzzâm oda | Aziz Kemal Hızıroğlu

Çatlamış çıta yalnızlığındaydı kapı

Açılış seslerini unuttukça

Bir tenhalık

Bir geç kalış

AŞK…

AŞK mı?

Hiç söz edilmezdi ondan

Kim düşürdü bu güzelim

Duvar dostlukları arasına?

İşte hüzzâm oda, mahrem masa

Eklem yerlerinden ayrılmış bir yüzde

Segâh perdeli gülüş düşü

Taşra takvimli güzellik: potkalını arayan deniz

Ters bir kitapta Bektaşi kavuğu derinliği

Bedenleri duvar dibine toplayan kurşunlu anı

Açtığı yaraya baktıkça döküyordu kendini.

Uçurumlardan birinin kıyısına

Sabrını yanaştırdı hüzzâm oda

Sabrını ve kalemlerini

Mahremi yazmaya heveslendi yara

Kabuğunu usulca terk etti.

Aziz Kemal Hızıroğlu