Hüzünlü Zamanlar | Yılmaz Pirinççi

Bir şarkıyı farklı dillerde söylemek gibi bir şeydi seni sevmek

Ben kavuşmalar üzerine kurarken bütün notaları

Sen ayrılığın o sapsarı hüznüne boyadın bütün zamanları

Sonra görmez olduk birbirimizi.

Duvarlar sesimizi yuttu.

Yağmurlar yıkadı gölgeleri.

Kaybolup gitti yastığın kenarında unuttuğun o iki tel saçını.

Telefonun ucunda mırıldandığın o şarkı eskidi.

Islak nergisler bırakmıştım kapına benden gittiğinden habersiz.

Ellerimde kokusu yürümüştüm saatlerce

Sonra ne zaman kanasan beni hatırlamıştın.

Aynı yolun farklı yönlerine vuruyordu adımlarımız

Ve artık yan-yana düşmeyecek kadar birbirimize yabancıydık.

Nerden geldi bugün aklıma bilmiyorum.

Yol kenarı nergis görünce dayanamadım.

Beyazında gülümseyen yüzün

Sarısında yine aynı hüzün vardı.

Ellerimde aynı ıslak koku…

Ve yine yürüdüm saatler boyu

Şimdi eskimiş zamanlara yenibaharlar giydiriyorum.

Çoktan attım içimi kanatan cam kırıklarını

Yeni şarkılar mırıldanıyor.

Yeni yeni kelimeler öğreniyorum.

Herkesten önce insanın kendini affetmesi gerekiyormuş.

En hüzünlü zamanlarda öğreniyorum.

Yılmaz Pirinççi

..