Gülümse | Yılmaz Pirinççi

Sen ki fırtınaların kadını

Sen ki soğuk iklimlerin sıcak yüreği.

Bir yalancı bahar da mı düşmedi kirpiklerine.

Hiç bir rüzgar değmedi mi yüzüne.

Gözlerindeki bu bulutlar.

Yüzüne yayılan bu tuz çatlağı niye.

Bu lanetli yalnızlık,

Senden hiç eksilmeyen bu kara büyü

Bu adın gibi sana yapışmış keder kimlerden kalma

Bir gül kurban olduğum.

Bir gül, hiç olmazsa inadına

Şarkılarda sanırdım kederin en büyüğünü.

Hasreti yazıyorum sanırdım kendimce

Meğer yüzüne bakmakmış hasretlerin en büyüğü

Dertlerin en çekilmezi gözlerinde saklıymış

Kar kuşum

Şiir bakışlım

Bahtsızım

At gitsin ne olur.

Yüzüne laneti yapışmasın yüreğine yakışmayanın

İnadına ulen.

İnadına gül.

Gülümse.

Tak takıştır.

Gülüşünü öpmeyene hüznünü meze etme.

Canımdan öte saydığım.

Öyle bir savur ki

Fırtınalar kopsun kahkahalarında

Öyle bir bak ki

Altı üstüne gelsin yeryüzünün.

Gökyüzüne asılsın denizler

Bulutlar yerlere düşsün.

Sen ki tufan’sın bilen gözlerde.

Sen ki taş üstüne taş bırakmayan deprem’sin.

Üzerine basa basa yürü kederlerin.

Değil mi ki senin adına kuruldu dünya

Değil mi ki sensin bu hayatın kaynağı.

Sana hüznü seren yüreklerin üstüne sen ölümün toprağını ser

Selâsız göm duasına düşmediğin kim varsa

Sonra öyle bir savur ki saçlarını.

Şahit olsun yer gök

Sevdaya düşmüş bütün şiirler.

Bütün şarkılar selama dursun.

Böyle olur desin bütün ahh’lar.

Seven yüreklerin hatırına bu dünya.

Bir de görülmemiş hesapların.

Sana gülmek çok yakışıyor.

Allah belamı versin yalanım varsa..