Gülümse | Yılmaz Pirinççi

Bir gün bir hikâye anlatır birileri.

Belki farklı bir coğrafyada…

Başka isimlerde birileri…

Senin gibi sevmiş.

Senin gibi ağlamış.

Belki farklı zamanlardan…

Ama aynı yollardan geçmiş

Aynı şarkıya dökmüş gözlerinde sakladığı incileri

Aynı hüzünleri çizmiş yüzüne

Belki aynı marka şaraptan aynı kederi içmiş.

Nereye baksan

Oyundan atılmış bir kız çocuğunun mahzunluğu yüzünde

Nereye dönsen buruk bir tat boğazında.

Sonsuz bir yolculuk içinde her gün aynı manzaraya uyanmanın o umutsuz devinimi

Okyanus içeresinde birbirleriyle yarışan su damlacıkları gibi…

Yapayalnız.

Ve alabildiğine çok…

Ben tanıyorum bu güzelliği bir yerden.

Güneşin sapsarı doğuşundan tanıyorum.

Giderken bile

Alev alev yanmasından tanıyorum

Ve giderken bile ardında bıraktığı ay aydınlığından tanıyorum.

Yüzüne değen saçlarının yetim doyuran kokusundan tanıyorum

Yalnız değilsin inan bana

Öyle çoksun ki yeryüzünde.

Ve öyle güzelsin ki.

Çiçekler seninle gülümsüyor bilmiyorsun.

Seninle aydınlanıyor gün

Ay geceye seninle düşüyor

Ve seninle ışıyor yıldızlar.

Senin ellerinde bu bereket…

Bu insanın içini okşayan kahvenin kokusu nefesine değdiği için

Ve gözlerine değdiği için bunca kararlı bu sardunyalar.

Bunca azimli.

Sonsuz bir devinim senin varlığın bin yıllar öncesinden.

Gözlerinde hüznünü yudum yudum içtiğim kadın.

Gülümse…

Yılmaz Pirinççi

…