Gözlerin | Yılmaz Pirinççi

Masmavi gözlerinde denizler yüzüyordu ilk zamanlar.
Sapsarı saçlarını geriye doğru tarar hep çok güzel ütülenmiş elbiseler giyerdi.
Dudağının kenarında hep masum bir gülümseme .
Ve hep saygılı ,kırılgan bir sesle konuşurdu.

Arada bir dalıp dalıp giderdi kendi gözlerinin mavisinde.
Arada bir kimsenin görmediği derin bir iç çekiş içersinde çocukluğunu özlerdi.
Arada bir ağlardı bir başına olduğu zamanlar.
Sonra hiç bir şey olmamış gibi elini yüzünü yıkar en fiyakalı haliyle çıkardı dayısının çay ocağına.

Lise den sonra bir de araba almıştı babası ona.
Cebinden harçlığı eksik olmaz,en kaliteli sigarayı içerdi

Yürüdüğü her yerde hep vitrinlere bakardı .
Şimdiki gibi utanmazdı kendinden. Duvar dibine sinmez,kimselerden kaçmazdı .
Uzun zaman olmuştu eve gitmeyeli. Babası her zaman ne yapar eder onu bulur mutlaka eve götürürdü.
Oysa babası da aramamıştı bu sefer.

Elindeki poşeti bir kez daha götürdü burnuna,derin derin çekti içine
Gözleri kan çanağı gibiydi .
Dünya dönüyordu yeniden

Geniş meydanın etrafında otobüsler uçuyordu.
İnsanlar havada yürür gibiydiler.
Ağaçları kim sökmüştü böyle köklerinden.

Neyse ki banklar çok uzak değildi. Havada tuttu birini üzerine uzandı.

Çocukluğu geri gelmişti işte.
Kısa pantolonu,kırmızı bisikleti. Odasındaki tertemiz yatağı,pahallı oyuncaklar. Birde papağanı

Uyudu. Uyudu. Uyudu

Yılmaz Pirinççi