Eylül Oluyor | Süreyya Berfe

Süreyya Berfe Kitapları

Küçük bir basamağı

Bütün varlığıyla geçmeye çalışıyor

Yeni yürüyen bir çocuk;

Bütün gücüyle, bütün acemiliğiyle, bütün

Sevimliliğiyle.

Basamak duvar oluyor, set oluyor.

Ana-babalar denizde, eğlencede yemekte.

Tahtıravalli inip kalkıyor,

Salıncağın etekleri rüzgârda

Renklerle, ışıklarla cıvıldıyor bahçe.

Yeni yürüyen çocuk basamağa bakıyor:

Çok uzaklara bakıyor sanki, çok uzaklara.

Eylül oluyor sevimliliği, gücü, acemiliği

Bir anlık eylül oluyor.

Ne ağustosu tanırım artık ne de ekimi.

Fuzuli bir kalabalıktan dönmüşüm. Aklım ermiyor.

Suç arıyor, suçlu arıyor yatalak gece.

Ben mi çağırdım seni buraya?

Işıklar altına, karanlığa ben mi çağırdım?

Ben mi gönderdim ne olduğunu bilmediğin

Günler arasına?

Sonradan acıyan geçmişindeki gizleri anlatmaya

Ben mi gönderdim?

Haziranmış o çocuğun geçemediği basamak. Kimse

Söylemedi.

Süt yumuşaklığıyla geldi; sustu, konuştu. Geçmedi.

Mart bitiyor nerdeyse. Hepsi düşüyor cemrelerin. Düştü

Ama,

Bağışla beni bahar, yine eylül oluyor.

Çünkü, kum ve köpük alıyor çocuğu,

Aşılıyor basamağı, basamakları

Hayal bile edemeden

Gecelerin insanı şaşırtan yerlerini.

Kum, utançtan kayaların kuytularına çekiliyor.

Köpük, boğulup kayboluyor denizin derinliklerinde.

Çocuk, ağlayarak uzaklaşıyor bütün bahçelerden.

Asık yüzlü, suskun bir sabah geliyor.

Herkes buluyor

Kendine yakışanı ve yakışmayanı.

Kim kımıldasa hafifçe, eylül oluyor.

Soluyor işte demin ışıyan gün,

Bulutlar çöküyor üstüne.

Yapraklarını döküyor

Akarsuların kıyısındaki ağaçlar.

Ağır ağır terkediyor hayvanlarını en sabırlı,

En dayanıklı kır.

Elele tutuşuyor gizlenen iki yürek

Dolaşıyorlar saklamaların, tehlikelerin yollarında.

– Ne konuşmuştuk en son?

– Hatırlamak istemiyorum. Eylül oluyor…

…