Bir Rengim Yok Bayım | Gülüm Çamlısoy

DURDUK YERE SEVMEDİM SİZİ

Bir rengim yok benim, bayım ve ben aynı zamanda sessizliğin ve sizsizliğin amblemiyim.

Kırık düşlerim var ve kırık kanatlarım

Hakkın rahmetinedir tüm ihtiyacım

Manen zenginim ben ve aşkın ta kendisi

Yüreği ihya eden mazlum yanım ve sevdam

Melun mahzun yaşadığıma tek şahit Tanrı

Göğün kompartımanlarında gider gelirim içimin enginlerinde

Bir o kadar dikenlerime aşığım

Canım yandıkça daha çok severim ben

Tezat duygulardır bu bitimsiz aşkın mimarı

Delişmen rüzgârınsa muadili

Bir bulutum ben anbean büyüyen

Büyülüdür gözlerim

Büyüttüğüm kadar sizi gözlerimde bayım

Bakaya kalır bu bitimsiz hasretim

Sökün eden her gece yürekten

Sokuldukça geceye ve rahmete

Baş koyduğum şu fevri duygulardır ramak kalan ölüme

Dirilmekse tek hece

Hercai menekşeler değildir muadilim

Mefkûresi yüreğin

O bitimsiz teselli

Tecelli eden ansızın

Teferruattır hem gerisi

İzahı var ya da yok ömrün

Kasvetli yolunda hüznün

Tünediğim bir daldır yüreğin izbeleri

Aşkla kaynar içim

Dirhem dirhem sevenlerden nasıl ki değilim

Ve işte kayrası mevsimin

Hali hazırda aşamadığım engebelerin

Azığa alıp da günü

Arz eden evren neyse dilimden düşmeyen

Alabildiğine sitem yüklü bir günce

Günü öğüttüğüm kendimce

Ve dönen çarkları bu sevdanın

Kayıp bir maniveladır peşinden koştuğum

Ve işte yakalandığım kendime

Durduk yere sevmedim de ben sizi

Sizli bizli meşakkatli bir yol rüzgârına

Sadık ve âşık balta girmemiş duyguların

Vuku bulduğu her an her gün

Yiten bir ömürden dökülen

Varsın yatıya kalsın hüzün ve gizem

Bir kördüğüm olduğum malum

Malulen emeklidir yüreğin çalmayan sirenleri

Sineme batan bu aşkın dikenleri

Gül olmaya meyletmedim hem ben

Gülmekse tek talebim evrenden

Arzı endam eden bunca sıkıntıya rağmen