Dal’a Düşmeler | Yaşar Üstün

Bu kentin kiri yağmayan

kar tanelerine karışan

beklemeler

başa ağrıyla vuran sevinçten

vazgeçilir mi

ehil olmak

yaşadıklarını süzgece sokmak

kilometrelere santimcesine yaklaşmak

su yolumuzun

ömrümüzün akışıyken

öyle masum

öyle dolu

öyle bir iç çekiş

işte

…

biz neyle barışığız

beyaza siyah

buluta sis katsak da

o dilek

o haykırış

o fotograf

“parayı düşürme” diyen ses

hiç gitmeyecek

vicdanımızdan

güvercinin ruh haline olmasa da

kanatlarına saklanarak

kum saatlerine

sonsuzu düşürerek

kıyıya vuranlar

kum olursa

kumu kim saklayacak

aman dikkat

şiirin telleri

cambaz ipi

cellattan önce

kendine ağlayan ceset

ya da

ölü olalım

görülmemişken

….

içimiz bu kadar yolken

oyunu bozacak hayatlar oyun

yakılacak

suçlu bir yafta

suç ve ceza

boynumuzda

suçsuz madalyon

nedenin arkasında

asılı bir duvar

dünyanın dibine vurmak için

hayat her gün

birinin çığırtkanlığına hapsoldu

karanlıktan çıkış yolları

beklentiler değil

sünger

çekemeyeceği geçmişine

renk bıraksın

…

ahhh

bugünlerde

gül değse incinen

umut değil sadece

dalın yaprağıymış

dala düşecek

dağları delecek

taşı yırtacak

kalbimiz olmalı

ateş yakacağı külü

arar mı hiç

ise boğulmuş

beyaz lekeleri

deseni gül

aşk dolu kalplere

yanacak bez parçası bırakır mı

…sen yine uç

sonsuz kere uç

bizi yakacak ateş avucumuzda

öteki dünyaya yaralarımızla armağan kalsın

nedametimiz

içinden çıkamadığımız kafeslere tel örgü

keşkelerimiz

ah

kederin değil

kederin vurduğu ömrün

dizeleriyiz…

…

Ocak/ 2020

Yaşar Üstün