Bir çığlıkla sen oluyorum | Yılmaz Pirinççi

En çok senin gülüşüne dokunmayı sevdim.

Sulanmış saksılarda çiçekler nasıl sevişirse gün aydınlığıyla

Nasıl öperse alnından o altın sarısı ışıkları

Nasıl sererse sıcağını buğulu bir tül gibi

Öyle yanağına düşen o kan kırmızı afilili mahcubiyeti sevdim

O baş belası zekânı sevdim.

Hani konuşmadan insanın içini okuyan o bakışlarını

Kimselere bir şey anlatmak istemediğin zamanlarda sahte ışıklarla süsleyip içine döktüğün yağmurlara örttüğün o gözlerini

Puzzle’ın eksik parçası gibi bir anda işte bu der gibi düşen o sözlerini

Ama en çok gülüşlerini sevdim

Hani gökkuşağı renkler düşüyor ya tam ortasına

Hani sussun bütün sesler.

Bana bu gülüş yeter demek istiyorsun ya

Hani yağmur sonrası toprak gibi kokuyor ya sesin

Hani nefes nefes içmek istiyorsun ya

İşte o gülüşünü sevdim.

Yer gök sesine bürünüyor

Sesinin kokusu sarıyor ruhumu

Ruhum sesinin tınısında göğe yükseliyor.

Bir tutam beyaz olup karışıyorum bulutlara ben

Bir tutam mavi..

Bir kanat özgürlük

Bir tutam güneş ışığı Okyanuslara dalıyorum.

Senin gülüşünde ben…

Bir çığlıkla sen oluyorum.

Yılmaz Pirinççi

…