Bir bak gözlerime | Yılmaz Pirinççi

Bütün imkansızlıkları aşıp aynı göğün altına düşerse bir gün başımız.

Aynı rüzgâr içinde öpüşürse bir gün kokularımız

Hiç bir şey söyleme

Bir bak gözlerime

Sonra konuşuruz nasılsa.

Bırak kalabalık cümlelerde sussun sesimiz.

Bırak çıldırmış yüreklerimizin yıllar süren suskunluğu kanatsın dudaklarımızı

Delirmek ve akıl arasındaki o ince çizgi

O hasretin öfkesinde yoğrulan nefret

Yanıtlanması imkansız ve aslında hiç bir önemi kalmamış sorular dökülsün yerlere

Hiç bir şey söyleme

Bir bak gözlerime

Sonra konuşuruz nasılsa.

Ne var elimizde.

Bizim olmayan

Bizim yaşamayacağımız

Ve bizim yaşamadığımız bu hayattan arta kalanlar dışında ne var elimizde

Hiç bir şey söyleme

Bir bak gözlerime.

Sonra konuşuruz nasılsa.

Bizden önce sürülmüş

Ve bizden sonra da sürülecek topraklarda hangi iz kalacak bizden.

Hani nerde cehennem

Ben bu hayatın içinde yoksam eğer

Hangi cennet temizler bu dünyanın pisliğini

Hangi döngü kutsar bu asi ruhu

Ahhh

En büyük yanlışım insan olmak.

İnsan olmak en büyük cezam…

Susmak… Susamak… Üşümek…

Uyumak ve uyanmak…

Kimin umurundasın.

Dön. Dön bir bak.

Kaç gün sürer unutuluşun.

En büyük ceza bu dünyada aşık olmak.

Bir bak.

Kaç dağı un ufak eder içimdeki hasret.

Gözlerimde birikmiş bulutlar kaç tufan eder

Kaç kıyamet kopar

İçimde birikmiş öfke yangınlarında.

Bir bak.

Sonra konuşuruz nasılsa

Bir gün

Bir gün silip bütün yalancı kaderleri

Alnıma düşecek olursan eğer

Bir bak gözlerime

Sonra konuşuruz nasılsa…