Başlıksız Bir Şiir | Necdet Arslan

Yitirdim gökyüzünü ah kuşlar kim bilir neresindedir diken

Bir jilet küskünlüğü bu yapraklarda / kalbim tüm renkleri parçalı

Katı avuntular yeterli değil titriyor elleri serilirken yerlere

Güçsüz suların

Parmak izi bırakmadan kazı şimdi notaları melodilerden

İçimde uzaklaşan bir kuş çığlığı gölgeme hapsedilmişir

Alevleri çekiştirmek niyedir belirsiz duvarlar suçsuz

Öyle bir çöl akşamında ağulara bandırılmış salkımlar vardır

Yarı aralıklı kapıların boşluğuyla iliklenir taş

Şakağımda gül izi keskin kokulardan sağılmış yazgı

Ellerin kumruydu düşürmüşsün parıltısı eksik tablolardan

Ah yalancı nehirler sürçtükçe dilimi çöle dönüştüren şiirler

Kaçıncı kahırdaki kapkara işkildir yarası içte duygular

Gizle varlığını pusulalardan / köhne bakışların çatallansın eşyada

Derin bir gecede beni tütsülere çeken tomurcuklu haykırışlardan kurtar

Anlık değil bu yükleyiş ağırlığını hangi limana yıkabilir ki zincir

Gerdanımda dağınık sayıklamalar kollarımda gergefli izler var

İnceltip kanatılmış bir kefarettir şimdi evcil nida / hoş gör

Öpmelerin ödünç resim gibi arsız duruyor dudaklarımda

Dizelerimin mor kesiği imgelerimin dışlanmış sızısıdır alışkanlıklar

Gül dalında asılı mı kaldı sabah nerelerde bekler yolumu kumrular

Daracık ateş kozasının içinde mi kavruldu avunmalarım

Yabancı kıldın dilime gemici şarkılarını

Rehin bırakmak için anlamsızlıklara sevdalanmalarımı erkenden

Gözlerim duyarsızca savurgan bir kızıllığın tam ortasında

Sana hasret dokunmuş tenim kaskatı uykularda tökezler parmaklarım

Yüzümde söndürülemeyen acılar birikir utangaç durur yaşanmışlıklar

Söyle nedir beni bu anaforun çeperine yapıştıran

Şimdi sen yorgun adımlarını ufalayarak tırmandığın

Hangi dağın doruğunda yaralı küheylansın

Bakışlarımdan süzülen çerçöp dolu çığlıklar içinde

İnleyerek hangi resmime elveda savurmaktasın

…