Aykırı Çiçekler | Yılmaz Pirinççi

Aykırı ruhlar giydirilmiş bedenlerimize.

Kalıplar çok dar

Aykırı çiçekler gibiyiz.

Olmayacak coğrafyalarda açan

Nerde imkânsız bir şey ona vurulmuşuz

Nerde yürek ötesi bir sınır karşı çıkmışız.

Yani bu yalnızlık ondan daha çok

Bu sevda

Yağmura ve toprağa

Denizin o en vurgununa aşkımız bu yüzden

İçi cehennem yangını olan korkar mı ateşten

Her gün kendini yaratan ne kadar kaçar ölmekten

Hangi hasret ürkütür bizi

Hangi zaman daha uzun olabilir ki sonsuz bir Arafta beklemekten

Gecenin sonsuz siyahını giyinmişiz biz

Biz hüznün şerbetini içmişiz tuz çatlağı dudaklarımızdan

Gözyaşları dışa akarken

Biz çizmişiz içimize can kırığı o yolları

Hasretin tuzuna, hem de güle oynaya yatırmışız kanayan yaraları

Kendi ellerimizde doğmak nedir en iyi biz biliriz.

Biz duyarız yıldızlar ötesinden ağlayanı.

Ruhumuz bir pervane.

Ruhumuz bir ışık demeti.

Bir yıldız çekirdeği ruhumuz.

Gökkuşağına düşmek nedir ki.

Nedir ki sarılmak bir tenin solmaya mahkûm güzelliğine.

Gül goncası olmasa neye benzer o koku.

Hangi sarhoşluk deniz vurgunu bir ölümden daha güzel…

Ölümsüz olmak için bazen ölmek gerekir.

Toprağa can veren yağmura gibi yeniden dirilmek..

…