Bir Yürek Vurgunu | Yılmaz Pirinççi

Kor alev yanmanın sarhoşluğunu gülümser kanatılmış yürekler.

Ölümü kucaklayan bir cinnet anı gibidir her nefes.

Her nefeste onun kokusu.

Ve her nefeste bir adım daha sonsuzluğa.

Sevmeyi sevişmek zanneden bir yürek ne bilsin hasretin güzelliğini

Her gün yeniden aşık olmanın

Her gün aynı silahlarla yeniden vurulmanın hazzını ne bilsin.

Bir sesti oysa bir ömrün silip süpürdüğü

Bir bakıştı

Ateşe atılmak üzere sürüklenen bir kadının gözlerinde ölüme gitmenin bedeli

Bir yürek vurgunuydu sevmek.

Tensel kavuşmaların ötesinde

Rüzgarın sesinde çarpa çarpa sevişmek.

Şimdi hangi vuslat sönmüş yıldızlarını asabilir yeniden gökyüzüne

Küstürülmüş o küçük çocuğun saçlarındaki yetim yalnızlığı hangi el ısıtabilir .

Geceleri doğmuyor güneş.

Üşüyor ayakları sensizliğin.