Yolgun bir renk | Aynur Başkaya Karasu

 (…)

.. yan yanayız

her zamankinden daha yalnız belki de, ama unutacağım her şeyi, senin

lehine..

.. hataların

ve suçların sahibinden daha çok acı çekiyorum bu aralar, daha çok

üzülüyorum başlarına gelen her şeye

hatta bazen ağlıyorum yardım edemediğim için

yaşamak

bir borç biliyorum

bu yüzden ölüyorum tüm yaşananlar inkâr edildiğinde

neden kimse konuşmuyor

cam gibi kırılan ım, iyileşemeyecek yaralarım var benim, diyemiyor..

.. kim bilir, belki de

bu yüzden seviyorum kendimi, söyledim zaten pişman değilim, âh!

umudunuz hiç değilim

boş ve karanlık odaların birinde kalmakta ısrar eden, gidecek

bir yeri olmayandır derdi

hep babam

bu merhemin, bu yarayı, iyileştir(e)meyeceğini bilmeden, bu rotada

çok fazlasını susuyor tesbihler, çok fazla su döktüm biliyorum

birgün buralardan gidebilirsem eğer bir dağ kulübesine

fazla su dökmeyeceğim

paşa kılıçlarına..

.. dökünce, ölüm dedi

ışık, dört duvara bağırarak unutulmuş bir resme dönüştür beni dedim usulca

Tanrı’m!

çoğu bilmez bunu

bilmesin de, acısı ân da kalsın dizgin korkuların bu gece sadece ikimiz görelim

en uzun rüyaları

sen yeter ki, ver ellerini bana uyuduğunda kimsenin bilmediği, güzelliğini

biliyorum..

.. derken

parmak izlerimizde kalmadı

içimizdeki güzel çocukların yüzünde, yolgun

bir renk

olsun, olur da özlersen

seve seve uğurlayacağım sana yüzümü, nerede olduğunun bir önemi yok

inan bana..

zeryâ ca..

Aynur Başkaya Karasu

210321 04.39 İSTANBUL