Dilia | Ali ASAFOĞULLARI

Benim sesim Dilia;

Damardaraltan bir arya…

Mısra’ya dökülen bir destan

Ne şeytan günahkârdır

Ne de melekler fettan…

Sen yine de

Ardında koyup beni

Küçüle küçüle uzaktan

Körü körüne salınma sevgili…

Dönüp de bakma ıraktan

Öykünme sakın… Öykünme… Emi?

Kırgınım Dilia…

Kırlarda az okunmuş şiir kökleri

Boynu bükük goncalardan gülistan

Oysa tan attığı an gökleri

Rengârenk uçurtmalarla bezemeli bir peri…

Gözlerin gülümsemeli şafaktan!

Sen yine de

Rüştüne erinme bak!

Kelimeler şarlatan…

Acıma bana… Aldanma sevgili?

Ağlama yalancıktan

Süzülme sakın… Süzülme… Emi?

Kızgınım Dilia…

Alnım çatı nişaneyken aşka

Bir nazarla göğsümü parçalamandan!

Avuçlarıma çakılan gözlerle asılmaktan

Avunmaya uyuduğum şarkılardan,

Kan revan içinde uyanmaktan…

Dibine attığın kuyuda

Yusuf’uyken Kenan diyarının

Aşkına kananım dili yâr…

Sen yine de

Dinleme beni… Dokunma eli har…

Bilirim Zebani var…

Cehennem var…

Unutma bak… Ataşınla yananım…

Körelme sakın… Köreltme… Emi?

Kurudum Dilia…

Ab-ı aşktan mahrumum… Yalvarıyorum…

Nehirlerdir çimerek yıkanıyorum…

Göllerde yunmuşum, yakarıyorum…

Uçurum gözlerin ölüm çağırır

Yarları öperek fişekliyorum…

Çöllere düşmüşüm, emekliyorum…

Yummuşum gözlerimi, dileniyorum…

Deryalar içinde susuzum heyhat…

Deryalar içinde… Su bekliyorum…

Sen yine de

Söndürme beni… Sönme sevgili!

Arada bir de olsa, ateşime bak!

Eksilme sakın… Eksiltme… Emi?

Duymadın mı Dilia?

Yaratan beni, yaradan var etmiş…

Dinmeyen acılarımın,

Sağalmayan kanamalarımın sebebi bu…

Yani doğuştan…

Sen üstüne alınma bak…

Üzülme sakın… Üzülme… Emi?

Antakya, 17 MAYIS 2020

Ali ASAFOĞULLARI