Kırmızı Güller | Gülçin Yağmur Akbulut

Bir sonbahar akşamı kızıllığında
hışırdarken dalgalar
tahta iskelede yorgun
bana verdiğin
kırmızı güllerle doğmuştum

Sen gittin
ben hala onlarlayım
serince bulutlara sofrasını güz ırmağı
seni bekliyorum
elimde hazendide goncalarla
onlara sevdamı yüklüyorum
ağır aksak
umutlarımı asıyorum vaktinden önce

Kırılınca içimdeki
uçsuz bucaksız hayaller
onları da solgun görüyorum
batık teknelerde
ağlayınca gözlerim
onlar da çaresiz onlar da naçar

Bazen yalnızlığımı
bazen de
sarhoşluğumu atfediyorum
dur durak bilmeyen
sevdamın üzerine
bir çocuk gibi
annem kokulu değirmiler gibi
giyiniyorum hoşça kal iklimini
yar gibi basıyorum
ezilmiş bağrıma suretini

Sonraları
bir eylül akşamının günbatımında
yine gidiyorum
yağmursuz hüzün tepelerine
olur ya
belki kırmızı bir gül düşer avuçlarıma

Gülçin Yağmur AKBULUT

Karakedi dergisi Sayı 31