Yokluğun Azrail Islığı | Selahattin Yetgin

Hüzzam saraylar cenderesindeyim

Sildim yeşilleri defterimden

Şakağıma dönüktü gözlerin

Yorgun bekleyişlerdi tabakamdaki

Yağsan diyorum

Sulu sepken ovalarıma

Umut olup ekilsen saçlarıma

Bu kömür karası derinliğinde

Susmak özlemi kesmiyor

Yetmiyor artık şarkılar

Yaprak dalına âşıkmış

Sevda yatağına maşuk

Keder asıyor kadınlar yüzlerine

Sensiz kapanıyor bütün perdeler

Kırık bir beşikte sallıyor beni aşk

Gövdemin hicranında gün batmıyor

Sahnede ellerimin nasırı

Yokluğun Azrail ıslığı

Kapat yosunlu ömrümün mezarını

Bu yoksulluk gülümseyişi benim

Ve senli masallardır dinlediğim

Eski bir fonda aşkın garip vedası

Gözlerinde Ankaranın göbek havası

Bütün yollar kalabalık ve serkeş

Kendi izimde yürümekteyim

Sen göğsümdeki deli savaklar gibi

Varlığına diz çökmemi beklemektesin

Küskün tebessümler sokağı puslu

Gövdemin katmanında sorgular

Sök aşkın mührünü yüreğimden

Çürümüş bir kabukta helak tenimiz

Nafile hevesçe vitrine dizilmişiz

Gecikti bahar üşümekte ellerim

Yatağımda çiçekler solgun güz

Kasım takvimlerde aşina yüz

Unuttum nicedir senli ağlamaları

Unuttum uluorta sarılıp öpmeleri

Bu gece de karanlık örtsün yorganımı

Sökülüyor aşk gövdemden, dikmiyorsun

Dışarıda zemheri yokluğun, sarmıyorsun

Nicedir üşümekteyim, gelmiyorsun.

…

Selahattin Yetgin