YENİLEN / EN | Aziz Kemal Hızıroğlu

-susku gergefinden su yeleğiyle çıkan yeni kadına-

Gök denli dilsizdi.

Birden dilinde ney nefesi, korktum.

Solgun güle tazelik giydiren kıvanç şimdi.

Tahammülünü dinlemeye hasret yüzüme

kokusunu düşürmeden koşuyor, durdum.

Dört yanı açık sokağımda yaş tarihini kuruladı umut.

Kaldırımlarla sevişti yıldız kollayan eşikler.

Pencereler açıldı, menteşelere söz düşürdü kapılar.

Uzak kasabaların ağıda uvertür türküleri sunakta

usulca yandı kandiller, buzdağıma vardılar.

“Bil” dedi kadın, “önce alnım için dirim buldum,

direncimi kıranları unutmadım, kırık kalmayı unuttum

öfkede bıraktığım yalnızlığın sır(r)ını döktüm”

Düşünce tarihinden çiseleyen bu şebnem özgürlük

henüz gezilmemiş bir coğrafyaydı, atlasına yaslandım.

Gök denli dilsizdi.

Birden dilinde ney nefesi, coştum.

Örtüsüz yeni anlama başka bir yol kuşandım.

İşte! Dörtnalaydı sevinç

ayaklarımı üzengiden çıkardım.

Aziz Kemal Hızıroğlu