Yenidoğan | Ülkü Tamer

“Bir aşktan bir dünya kuran sensin.”

1.

Mektupsuz koma beni.

Bir daha, bir daha yaz adını mektubun sonuna.

Bana güler yüzünü gönder.

Yenidoğan’ı anlat.

2.

Günün hangi saatte battığını görememiştik,

Tepelerin arasındaydık çünkü,

Sen evlere bakıyordun,

Yüzündeki o çocuksu cesareti inceliyordum ben.

Evler dağları sırtlanmıştı

Korumak için kendilerini çaresizlikten,

Ocaklar yeryüzünün çamurunu yakıyordu.

Klarnetçiler, matbaa işçileri, bakkal karıları dolaşıyordu

Günün battığı saatten sonra sokaklarda.

3.

Saçlarının her teli bir dinamit fitilidir

Yokuşları çıkıp yorgunluğa bıraktığın an gövdeni.

4.

Mektupsuz koma beni,

Denizi deniz yapan sensin,

Ormanı orman yapan sensin,

Sensin tezgâhta kan dokuyan,

Gözlerinde serçeler yanan,

Bir aşktan bir dünya kuran sensin.

Samanyoluna karışır gün ortasında attığın çığlık,

Hafta sonlarında yaktığın ağıt,

Tabutların ardında yürüdüğün yol,

Koparıp yüzüne attığın başak.

Mektupsuz koma beni,

Yılların sana öğrettiğini sen bana öğret,

Parmaklarının gölgesini gönder.

5.

Sevgilim, sevgili dostum,

Yaşamayı pekiştiren bir çelik çivi olacak

Yenidoğan’ın acısındaki maya.

Sen o mayadaki umudu gördün.

Yaslar donanmış babaların pencere önlerinde

Çocuklarına saksı sulattıklarını gördün.

Cumartesi haftalıksız dönen ağabeylerin

Sinemalara kaçak girdiklerini gördün.

Damarlarını fabrikalarda bırakan kızların

Nişanlılarında yeni bir yürek bulduklarını gördün.

Nasırların yanıbaşında tarlalar gördün.

Kopan derilerin altında gökyüzü gördün.

Gördün her şeyi,

Topladın her şeyi,

Acına renk katıldı çeyiz sandığında.

Gülüne dipdiri bir sap takıldı.

6.

Mektupsuz koma beni

Aşkını uzun uzun anlat, utanma anlatmaktan,

Senin elin benim elimi tutsun,

Birlikte sıçratsın ayaklarımız

Yenidoğan’ın çamurunu,

Aynı duvar halısına işlensin ceylanlarımız.

Dostum benim, yokuşlu yolum, düzgün ovam,

Günün hangi saatte battığını görememiştik seninle,

Tepelerin arasındaydık çünkü,

Üstümüze keder çiseliyordu çünkü,

Saçak altlarına sığınıyordu çocuklar,

Her evin eşiğinde sessizlik vardı.

O sessizliğin marşını öğret bana,

Gizli bir pınar gibi toprak altında akan

Ama bütün kıtaları dolaşan marşı.