Yaşamak ne garip şey Anne | İbrahim Uysal

İNSAN, YAŞARKEN NE ÖĞRENİR?

Aklıma, Ahmet Kaya’nın söylediği “Şafak Türküsü’nün” o dizeler geldi.

Ahmet Kaya, “Türkü tadında yaşamak varken, ölmek ne garip şey Anne” diye söyler, ama ben onu hep “Yaşamak, ne garip şey Anne” diye düşünürüm.

Ne “garp” şey değil mi?

İnsan, yaşadıkça çok şey öğreniyor. Öğrenmeyi öğreniyor. Hırslarını yenmesini öğreniyor. Satılmayı, hatta pek ucuza gitmeyi öğreniyor. Kazık yemeği öğreniyor.

   Ve ben yine soruyorum kendime, “öğrenme, ne garip şey Anne” diye.

Onurlu yaşamayı öğreniyorsun, bedeller ödüyorsun, bir de bakıyorsun ki onursuz birilerince pek ucuza gittiğini görüyorsun.

Yaşama “eyvallahsız” olmak güzeldir. Bedel ödesen de pek umurunda olmaz.

   Anadolu’da derler ki “çoktan az gitmiş, bir şey olmaz,”

Sorun maddi kayıpların değil. Hatta emeğinin, bilginin, zamanının, ürettiklerinin kaybını bile önemsemezsin.

Yürümesini bilirsen, sendelemek, seni düşürmez. Hatta çekmeleri bile hasarsız atlatır, güler geçersin.

Dedim ya, sorun sen ya da Senin yaşadıkların değildir. Sorun, sorumluluk sahibi bir düşünce sistemin var ise sorun ötekilerdir.

Çünkü birinin sıcaklığını duymak gibi, birinin acısını hissetmek de insani bir şeydir.

Sorun ne biliyor musunuz; sorun, sorunu olanların bundan bihaber, habersiz oluşlarıdır.

Bilinç işte bunu fark etmektir.

Tolstoy’un o ünlü sözü çok dokunaklıdır.

 “Acı duyabiliyorsan, canlısın. Başkalarının acısını duyabiliyorsan, insansın.”

İşte sorun da olay da bu. Canlı olmak ile insan olmanın arasındaki fark…

Herkes insan. Dünyada sekiz milyar, ülkemizde seksen dört milyon.

Acaba kendisinin olmayan sorunları, Ülkesi adına, insanlık adına duyan kaç kişiyiz?

Bu bayram, seyran arasında da bile insan olmak için çabalayan, düşünen; sokaklarda serseri denilenleri bile bu duyarsızlıkların serseri yaptığını bilen…

Sosyal devlet yok edilirken kaç kişinin canı yandı? Bilen, farkında olan var mı?

    İnsan yaşarken ne de çok şey öğreniyor?

Hem de “insanın, insan kurdu” olduğunu bile bile…