Yas | Derya Cesur

Cehennem neydi Aphareka,

neyin yangınıydı o hiç sönmeyen?

Yokluğu muydu cennetin?

Rüyaya sarılmak üzereyken

kabusa devrilmek miydi sonra?

Kuru dudaklarımızla vahaya koşarken

kum dolu ağzımızla ölmeyi dilemek miydi?

Yaz geldi buralara Aphareka.

Doğuş çığlıklarıma değdi değecek mevsim.

Tende güneş, denizde mavi;

lakin yok

hayatı kuyruğundan tutup

coşmak hevesim.

Sana kızıl çukurlarından yazıyorum cehennemin;

dinmeyen ızdırapların ülkesinden.

Umutsuzluğun;

büyüdükçe büyüyen o şişman zorbanın

is kokulu evinden.

Başımı ellerime yaslıyorum, uzun uzun.

Yemek haram,

gülmek haram,

sevmek haram bekleyişler büyütüyorum karnımda.

Zebaniler taze gövdeler atıyor al ağızlı çukurlara.

Tanıyorum onları,

harlandıkça ateş

artıyor salyaları.

midemde hep aynı bulantı,

kendime küsüyorum.

İnsan ellerime, ayaklarıma

fırtına olup da yağmayan efkar bulutlarıma

fena halde kızıyorum Aphareka.

Topal ruhumu yaslayacak

bir serin gölge,

aklımı kaçırıp kurtaracak

bir küçük cennet arıyorum.

Susuyorum, konuşuyorum,

oturuyorum, kalkıyorum.

Bir yerlerden ötelere,

ötelerden bir yerlere gidiyor geliyorum.

Alevleri görüyorum,

alevleri duyuyorum,

hayattayım;

yine de

ölüyorum Aphareka.

Derya Cesur

Temmuz 2021