Unutuk | Nermin Akkan

Ardımdan baktım bir müddet
Sen gidince
“Kaç” diyordum “uç,
enkazımda ezilme”

Dönecek korkusuyla kendine
Asfalt bariyerin üstünden taş atıyordum bene

Eteğimden çekiştirildikçe
“koş kaç uç” avaz avaz takviyeyle iteledim gitmeye

Araf hangimizdik

Enkaz bir beden
Ardından yiten ben

Hangimiz Araf’taydık

İnceldikçe ipler
Tek tek kopuyordu birbirinden

Böyle kopuşmalar yaşadım benimle
Gittiğinde

Yaşadığın şükrüyle onardım
Milim milim getirdim beni kendime
Bazen “ce ee” dedim bırakacakken köprüden boynu bükük bir papatyayla

Çanağı tacı darmadağın bir hercaiyle
“şiiişt” dedim tan yerinden
düşmek üzereyken

Ne çok arandım izini bulmaya tenimde
Çim çiçek yağmur çise bir şey bırakmış mısındır diye
Teselliye

Keşkelerle kavgalarım başladı
Sensiz gecelere kılıç çektim
Balyoz balyoz dağıttım yastıkları izinsiz kokunsuz diye

Bahar kokundum
Çimen dokundum
Papatya sokundum kırağı ışıltısıyla yalın yapıldak kırlarda zamansız mekanlar boyu

Getirdim sözün özü kendimi seninle

Sımsıkıyız şimdilerde ben bene
Mecnun’a eyvallahsız
Leyla’lığım bilincinde

Sağlam ipe tutunuk
senleliğimi unutuk
NA