Umudu Yeşertmek | İsmail Çifçi

Bu iki kapı’ dan çiçekli olanı komşu evin kapısı olup; ikinci kapı ise kaldığım evin bir kaç ev den sonraki bir evin artık hiç de kullanılmıyan bahçesinin kapısıdır.

Bu iki kapı, bazen iki insanın serüvenli karmaşık yaşamı gibidir.

“O” insanı anlamak, değer vermek ve verilen değerin de kıymetini bilmek, anlamak önemlidir, kıymetlidir.

Dışarıdan anlamlı hoş bir görüntüsü olabilir.

Yada perişan, darmadağan durumda da olabilir.

Ama bu iki görüntünün her an yer değişebileceği olasalığı daima vardır.

Dış görüntü bazen insanı yanıltabiliyor, aldatabiliyor.

Bu yanılgıdan kurtulabilmek için ön yargıdan uzak biraz’da samimiyet vede güzel duygular ile bağlantılıdır. Görüntüleri değerlendirirken hiç acele etmemek gereklidir.

Çiçekli evde düzenli normal bir aile kaldığı halde hemen bir sonra’ki ev de belediyenin acil olarak ev ihtiyacı olan insanlara barınmaları için sağladığı bir çok insanın orada bir arada yaşadığı bir evdir.

Bu evde her türden, hayatın bin-bir darbesini yemiş, çilesini çekmiş ve hala çekmekte olan insanlar kalmakta olup, onların yaşamlarıyla aynı kaderi paylaşmak ve bu arada da onların yaşamlarına tanıklık etmek bir roman konusudur.

Çünkü; bu insanlar da hiç yazılmamış bir romanın birer karakteri, kahramanlarıdırlar.

İnsan yaşamında aşk, hüzün ve beklentiler birbiri ardından sıralanırken her şeye rağmen hayat ‘a güzel bakmak gerekmez mi?

Karamsarlık, dünyadaki bu karmaşa, kötü hal ve gidişat, hatta bireysel olarak sahip olunan kötü bir yaşam her ne kadar insanın ruhunu inciltsede.

Zaman zaman da umutsuzluğa sürüklese de umudu daima canlı tutmak gerekiyor.

Unutmamak gerekir ki umudu yeşertmenin yegane yolu yine umuttur.

Daima umutlu olmaktır.

İsmail Çifçi

29 – 08- 2020