Tenhalarda üşüyen ruh: şair | Ayşe Dağlıoğlu

Bazen bir titreme gelir,
bilen bilir,
ya kan yetmez ya sevinç..
Üşür sesss..
Her gidiş biraz doğum birçok ölümdür, en çok kalan için.

“Bir hasta odasının penceresinde;
Yalnız bende değil yalnızlık hâli;
Deniz de karanlık, gökyüzü de;
Bir acayip, kuşların hâli.”

diyordu ya hani Orhan Veli.

Ve severdi, koyduğu kuru ekmek parçalarını iştahla yemeye başlayan, penceresindeki kuşları seyretmeyi..
Bir gün ekmek koymadı, ertesi gün de..
Otelden ödeme yapamadığı için ayrılmak zorundaydı,
kuşlar da öylece kalakaldı..

Ah Orhan gideceğin mi içine doğduydu nedir:

“Bakma fakirmişim, kimsesizmişim;”
– Akşamüstüne doğru, kış vakti –
Benim de sevdalar geçti başımdan.
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış;
Zamanla anlıyor insan dünyayı.

Ölürüz diye mi üzülüyoruz?
Ne ettik, ne gördük şu fâni dünyada
Kötülükten gayri?

Ölünce kirlerimizden temizlenir,
Ölünce biz de iyi adam oluruz;
…”
dedin ve gittin.

Ne bilinir, belki bir gün, şiire konan dünya temizlenir bir Orhan Veli ekmeğinden..

Cahit, sen de ne talihsizdin abi. Kime sarılsan, dokunsan;

“Nankör çıktı iyilik ettiğim adam/ Sevdiğim kız da savdı sırasını”

diyecek kadar nankör hayat hep hayallerle oyalamıştı seni.

İşte kim içindi kimler içindi bunca cümbüş diyesi geliyor insanın.

Cahit Sıtkı’ nın hayallerini mi kurmadık sanki, umutla mı uyanmadık hiç, bize umut nasihatleri vermeyin.

Ne bilirsiniz umudumuzu nasıl ekip yalnızlık biçtiğimizi..

Cahit’ in de dayanamadı size kalbi:

“Bendim hayal üstüne hayal kuran
Gözüm kapalı olduğu zamanlar
Benim başımı taştan taşa vuran
Sandığım gibi değilmiş insanlar

Garibim dünyada garip nafile
Gelse boynuma dolansa da bahar
Kendi hoş kendi masum sesinizle
Siz söyleyin garipliğimi kuşlar” ı

ile uçup gitti sadık aleme..

“Neden sonra farkına varıyorsun
Etrafındaki korkunç ıssızlığın.
Yâr olsun, dost olsun, ne arıyorsun,
adresi belli mi vefasızlığın?

Aşk,dostluk!.. Hepsi dökülür yapraklar!
Çıplak bir ağaç durgun suda aksın.
Yalnızlık dediğin hayatta başlar;
Kabir boyunca devam etmek için.”

Ve sonra çok çok sonra, elbet, farkına varıyorsun şair, sonsuzluğunun..

Ya Yusuf Hayaloğlu..
O da gitti kendisi, ama öncesini sahnede hazırlıyordu sanki:

“Kemal sunal da öldü Nalan.
iyi kalpli amcaları birer birer uğurladık.
ve dünya kirlendi filmler bozuldu,
o masum sevdalar yaşanmıyor artık.”

dedi, film bitti.

Düşünüyorum da; şiirler de yetmiyor çiçeklere, uyuşturulan bir bahara telaşlı büyüyor hepsi.
Kayıpları çok olan, çekinmez bir şeyden..
Sadece kalbimizin soğumasını bekleyeceğiz,
kimseye zararımız dokunmadan..

Öyle değil mi
gerçek bu değil mi;
şairler tenhada ölür..

Bu şehirden gidelim,
uzaklara gidelim,
bavul uzun boylu yolları sever,
sevgilim

Bir iyi hüzün var sol yanımda
İncitip duruyor sağ duyumu.

Biliyorum
Bitmeyecek hiç,
bu telaşlarım.

Ayşe Dağlıoğlu