Sokul Nurunla Işıksız Odalarıma | Selahattin Yetgin

Sevmek, sakınmak belki de ölümden kendini

Kuşkulu gözlerden kendini korumak, içlenmek

Tanımsız sorguların kucağındaki kimliksiz ceset

Aşka akan ırmaklar gibi içimizdeki tarifsiz cennet.

Sevmek, saklanmak sarı bahçelerde, üşümek

Yele verdiğimiz eteklerimizi sevdayla uçurmak

Yürekteki derin girdabı çağlar ötesine çevirmek

Sevmek, kum saatlerini ebediyete kadar kırmak.

Sevmek, kirletilmiş bir bedeni yağmura çıkarmak

Boğulmak, bir tenin delirmesiyle yangına dalmak

Uzamış tırnaklarını çamura bulayarak karıştırmak.

Sevmek, en umarsız şarkıları dinleyerek ağlamak

Sevmek, sökülmüş bir parçanın duvardaki izi mi?

Azap veren onulmaz bir sancının düş bulamacı mı?

Eşkâlsiz resimlere şaşkın bakışlarla bakmak sevmek

Sevmek, bir suyun asi yalağına bağdaş kurup oturmak.

Susuz ayrılıkların kentine ne zaman uğrarsa ah güneş,

Unutulmuş bir dost selamını getirir, sevilerin savrulur

Yalnızlığının üzerine bir sigara tüttürür, hayıflanırsın ah

Doğrusuz bir yanlıştır aşk, kangren yara gibi kavrulur.

Söz olacaksan cümlesi eksik sancıma, tut bileğimdeki harı

Dökülsün dudaktan köpüklerin, yangında nar olsun öpüşlerin

Sız içimin sonsuz deltasına, sokul nurunla ışıksız odalarıma

İçimdeki eşsiz okyanusum ol, kaybol ruhumun ormanlarında.

Selahattin Yetgin

…