Şiir | Ülkü Tamer
Şiir her gün yeniden başlar.
Her sabah uyanır,
Yıkar kelimelerini,
Harflerini tarar.
Uzun uzun bakar akan suya,
Dağları düşünmeden edemez.
Çayını içer,
Sigarasını içer,
Her sabah gazetesini okur.
Ninesinin dizlerine çektiği örtü
Güneş yıllarını hatırlatır ona,
Deniz gecelerini,
Kar ovalarını.
Evden çıkar, komşularını görür,
İş yerlerini denetler sonra,
Dosyalara girer,
Hamalların sırtlarında taşınır,
Dolmuş duraklarında kâhyalık eder,
Atlar bir kuşun kanadına,
Çiftlikleri inceler havadan,
Maden damarlarında ısınır
Her yeri, her insanın kıtasını dolaşır.
Her şeyi büyütür içinde.
Her şeyi küçültür.
Çünkü gariptir yüreği,
Hiçbir yüreğe benzemez
Şiir yüreğinden başka.
Her gün yeniden anlar
Ufacık bir şey olduğunu.
Bir delikanlının kravatıdır,
Genç bir kızın mendilidir,
Bir izcinin kasketidir.
Kaybolursa dünya yıkılmaz gerçi
Ama ondan boşalan yeri
Hüzün doldurur.
Bilir bunu,
İçin için sevinir.
Su toprağa karışırsa
Ekin olur, ekmek olur,
Kan küle karışırsa ne olur?
Bu sorunun cevabını arar boyuna.
İkindi üstü yorulur artık,
Karanlık basmadan yatar.
Uyurgezerlerin en çalışkanıdır.