Seyit | Zeynep Mete Uçak

Sabahın beşi , ilk işim oturma odasına girmek oldu yavrularım! Hepsi uyuyor…

Teker teker sevdim onları ; bu küçük, piyango gibiydi birden bire girdi hayatımıza sarı kıvır kıvır saçlarıyla ne annesine ne de bana benzedi Hollanda’lı derim ben ona . Eğildim gözlerinden öptüm o kadar masum o kadar melekti…

Yattığımız odaya geçtim, beyaz yastığın üzerine savrulmuş simsiyah saçlarıyla yıllara meydan okuyan, Sevda’m hala güzel hala alımlı. Saçlarını okşadım alnından öptüm birşeyler mırıldandı anlamadım, sanırım su istedi . Mutfağa su almaya gittiğimde gözüme ilişen dolabı açtım, fare düşse başı yarılır. Komşudan akşam gelen bi tabak pilavın yarısı duruyor. Bir kasede biraz peynir Sevda’nın annesinden gelen çilek reçeli ; alt raftada poşetli yarım ekmek.
Suyu götürdüm hiç uyanmadı, içmesini bekledim teşekkür etti ve dönüp yattı. Hızla pantolonumu giyinip ceplerimde ki son liraları çıkarıp komidinin üstüne koydum birde geçen hamallıktan aldığım 100 tl yi …kendimi dışarı attım. Hala gördüğüm rüyanın etkisindeydim, ya da rüyadaydım tam bilemiyorum.

Elimde ip yürüyorum yolun aşağısına, ardımda birisi adımlarımı sayıyor. O kişinin yüzüne bakmaya korkuyorum. Son olarak 162 de kalmıştı ki haykırıyorum .” Ne istiyorsun benden” önce yüzünü saklıyor siyah kapişonun altına. İki adım atıyor iyice yaklaşıyor yanıma. Şaşırıyorum!
Beynim allak bullak, aynada ki yansımamla karşılaşıyorum!
O da bana haykırıyor.
” Nereye gidiyorsun”
“Gidiyorum işte, bu dünya ağır geldi bana”
Yüzüne bakıyorum ısrarla, gözlerinde ki o yara almış, sızıntıları görüyorum. Konuşuyoruz. Yabancı Ben
“Öylece bırakıp gidiyor musun? Ya çocukların , karın, baban, onlar ne olacak?
“Sen anlayamazsın beni yabancı. Artık yüzlerine bakacak yüzüm yok. Babamın yaşlı aylığını bana göndermesinden utanıyorum! Çocuklarımın yüzlerine her baktığımda gözlerinde ki umutsuzluğu görmekten utanıyorum! Eşime bir ekmek götürememekten utanıyorum! Hem biliyormusun kaç aydır işsizim? Kaç ay oldu hatırlamıyorum elektrikler yok . Komşuların, kaç aydır bize çay şeker verdiklerini de unuttum! Ya küçük kızım! eve her geldiğimde baba bana birşey aldın mı? Diye soracak korkusundan, odaya kıvrılıp kaçtığımın sayısını da unuttum? Kaç defa yatağa aç girdiğiminde! Sen biliyormusun yabancı?
Bugün iş bulacak mıyım diye her sabah bismillah diyerek çıktığım evimden, yine bulamadım diyerek girmenin acısını.
Eve her girdiğimde bütün gözlerin üzerimde toplanıp , ah yine bulamamış demelerinden! Ev sahibinin haftada bir kapıya gelmesinden usandın mı? Hiç utandın mı?
Aslında ev kiramız öyle çok da değil hani. Babamın üç aylığı olmasa, kapıya koyacak bizi.
Şurada 6 ay öncesin de ölmesekde yaşayabileceğimiz kadar kazanıyordum. Bu pandemi de kapı dışarı ettiler . Devlet yasakladı işçi atımını ama patron kılıfına uydurdu yabancı!

• Peki şükrettin mi hiç?
• Açlığın neyine şükredeyim yabancı, kuru ekmeğe mi? Çocuğuma bir çanta bile alamadığıma mı, ayakkabımın altında ki deliklere mi şükredeyim yabancı?

Yabancı Ben’in, artık beni dinlediğini sanmıyorum O da hızlanmıştı dere aşağı yürürken . Sonra aklına birşey gelmiş gibi aniden durdu.
“Hem günah değil mi dedi, kendi canını almak duyduğum kadarıyla Allah da affetmiyormuş canına kıyanı”
“Bunları düşünmediğimi mi sanıyorsun . Çocuklarımın gözlerinde ki acı , hanımın bana olan güveni ağır basıyor yabancı”

Derenin altına giden yola saptığımda hafiften yağan yağmur gözyaşlarıma karışıyordu. Elimde ki urganı 20 tl ye almıştım, bari bu kaliteli olsun diye. Çocuklarımın ekmek parasını bu halata vermiştim .
Yabancı artık susmuş görünüyor. Son bir defa yüzüne bakayım dedim . Yine ağlıyordu sessizce “çocuklarım” diyebildi.
Yanına oturdum sanki ben değilde o intihar edecekti . “Üzülme, benim için zaten değmez . Bütün puştluk benden kaynaklanıyor.
Ne vardı tutup sevecek! hadi sevdin ; ne vardı evlenecek! hadi evlendin; neyine gerekti üç çocuk”…

Ben çok sevdim Sevda’ yı. Evlatlarımı da çok sevdim .Onlara bütün dünyayı almak isterdim . Bütün dünyayı Sevda’nın önüne sermek. Ama o benden dünyayı istemedi ki, bir çocuklarının gülmesini, birde sıcak çorba kaynamasını.
İşte yabancı ben bunları veremedim.”
Yabancı son bir umut baktı yüzüme ,
“Sen çayı seversin gel şurada iki çay içelim. Konuşmamız böyle bitmesin belki bir çare vardır” .
“Ah Yabancı var mı cebinde çay paran?”
Yabancı ellerini ceblerine soktu iyice karıştırdı .1 tl çıktı birde 25 kuruş .
“Bu mudur son umudun hem sana iyi haber vereyim ben ölünce Sevda’ya ölüm aylığı bağlayacaklar. Sıkıntısı azalacak o kadar çalışmışlığım var bu devlete . Biraz nefes alacak. Babamın gönderdiği de kiraya gider rahatlarlar yabancı ..

Artık kendimi düşünmeyeceğim şimdi yaşama sırası çocuklarımda.

Köprünün altında ki demir parmaklıklara doladım halatı . Yağmur şiddetini artırmış gök yarılırcasına ağlıyordu. Yabancıda ayağı kalktı paltosu eski, ayakkabıları delikti. Dedim kendi kendime bu benden de berduş benden de fakir.
Halatı boynuma geçirdiğimde yabancı arkasını dönmüştü. Buzlu camdan bakar gibi varlığı, belli ama belirsiz bir şekilde yürüyordu. Arkasından ilk defa kendi ismimle seslendim! “Seyit bana bak hele bize uğrarsan selam söyle, küçük kızımın gözlerinden öp. Baban hepinizi çok sevdi de . BABAN HEPİNİZİ ÇOK SEVDİ.
Yabancı giderken sadece silüeti kalmıştı. Sanırım, o da küsmüştü bana.