Sen de Uyusan | Süreyya Berfe

Süreyya Berfe Kitapları

Gölgeni seviyorum, boynunu büküşünü, serinini.

Ben senin çiçeklerini seviyorum. Köklerini de…

Dağlardaki geçitlerin oralardan

Hava kararınca bakan çiğdem!

Uyudum seni.

Akşam uyudu.

Sen de uyusan…

Sana gelen sonbahar

Tabiattaki ilkbahardır bana.

İğdeler yerlerde biz görmeden, ne zaman?

Ben hâlâ ahlat, hâlâ buruk…

Mevsimler uyudu.

Sen de uyusan…

Senin kadar hızlı değişemiyorum

İnsanı derdine yandırmıyorsun.

Derin küstüm, zaman bilir.

Uykum geliyor gibi.”

İçim uyudu.

Sen de uyusan…

Muharrem Ertaş’ı dinliyorum.

Sadece bunu istiyorum ölünceye kadar.

Gözlerimle tadarım, dinleyişini dinler

Seninle, içindekilerle, söylediklerinle uyurum.

Sen de uyursan.

Doğrudürüst yürürken çarpıştık.

Düştü elindeki deniz salyangozu.

Kırılmadı ama.

Denizleri uğuldadı durdu.

Bir geri gitti ki zaman, uyurum belki

Sen de uyursan.

Bir Yeniay daha doğursak

Doğduğuyla kalmayan.

“İşte, öyle” desek…

Geri çekilip seyretsek hiç kımıldamadan…

Uykusuz kalma. Uyurum o zaman.

Azalt zamanımı, ömrümü

Beklet, yetişeme.

Fıstık ağacın

İste, baykuşn olurum.

Uyursan, uyurum.

Boş bir sayfa daha…

Bana bakıyor.

Dokunsam uyur mu senin gibi?

Baksam belli olur mu sevdiğim?

Senin içindi yıkan hayatına doğru

Uyurum.

Uyandırırsan, sen de uyursan.

Kalbinin içini, akarsuyunu düşünür

Gözünün gördüğü olurum.

Gecelerimi, dağlarımı ışıtanım

Senden yuvarlanıp sende kaybolurum

Sen de uyursan, uyurum.

Seni nerede, nasıl görmek isterim

Ey deniz kıyısı hasreti

Ey nefes almam, dürüstlüğüm?

Görünür geçer sanmalar, yanılmalar.

İyiyim.

Sen de uyursan.

Yarın da geçmezse, gelemezsem, yetişemezsem…

Kaygılarını, cesaretini hep yanında taşırsın.

Onların huyunu, suyunu da…

Kimseye, bana bile yakınmadan atlattın.

Uyurum, uyursan.

“Yalnızım, çay yaptım.

 Çocukluk düşü gerçek…

Gençlik düşü? Eh. Şimdi? Varsa bile yok.”

Düşleri düşünebilsem, unuttuklarımı görsem…

Gerçek mi?

Kimmiş?

Nereliymiş?

Uyuyalım.

Düşler de…

Kalbim çırpınıyor.

Çarpıyor yerine.

Kulağımın uğultusu geçti yerine

Kulak sustu.

İyisin.

Kalp söyledi.

Kanın ellerim gibi dolaşıyor gövdende.

Duyduğum uyudu.

Sen de uyusan…

Rüzgârçiçeği diye bir çiçek varmış.

Sarı – yeşil açarmış o zamanlardaki Kore’de.

Bıraksam kara elmas gibi açarım seni.

Parlayanlar, sönenler…

Uzun sürer hatırlamak.

Uyurum, uyursan…

Aldırış etme.

Kelimeler çoraklaşıyor bazen.

Çekilsin karşımdan şu zavallı zihin.

Önünden geçerim evinin, mektup yazarım.

Saat kaç, ne zaman, gidelim mi?

Falan.

Uyurum. Sen de uyursan.

Gök gebe, bulutlar gebe, güz gebe.

Kokun, bakışların çoktan gebe.

Sevişmeler, rüzgârlar başladı.

Saçların?

Düzelt çıkmadan.

Havalandı sevgilim.

Uyumam, sen uyumadan.

Yatmak ne demek, uyumak ne?

Kim kiminle uyudu uykuyu?

Şafağım, ışığım üveyiğim.

Uyurum.

Sevdiğim için

Sadece bunun için

Özlemem uyudu.

Sen de uyusan…

Süreyya Berfe