Seksen bin işçi | Bertolt Brecht

Duyduk ki: Seksen bin işçi

Yapmış metroyu, birçoğu günlük işlerinden sonra,

Çoğunlukla geceleri sabahlara dek.

O yıl boyunca hep delikanlıların ve kızların güle oynaya

Tünellerden çıktıkları görülürmüş

Harca batmış ter içindeki iş giysilerini göstererek gururla.

Aşılmış bütün engeller-

Yeraltı suları, çok katlı yapıların basıncı,

Dayanıksız büyük toprak yığınları-.

Süslemek için kaçınılmamış hiçbir çabadan,

En iyi mermer getirilmiş uzaklardan, en güzel ağaçlar

İşlenmiş özene bezene.

Güzelim vagonlar adeta çıt çıkarmadan

                                                                Kaymaya başlamışlar

Gün gibi aydınlık tünellerde:

Titiz müşteriler için her şeyin en iyisi.

Şimdi, demiryolu en üstün planlara uyularak yapıldıktan

                                                                                        Sonra

Sahipleri geldi onu görmeye ve binmeye.

O insanlardı onlar, onu yapanlardı.

Binlercesi oradaydı, dolaşıyorlar

Ve inceliyorlardı dev istasyonları.

Trenlerle büyük kalabalıklar geçiyordu bu ara,

Yüzleri istasyonlara dönük-

Erkekler, kadınlar, çocuklar ve kır sakallılar-

Sevinçten pırıl pırıldı yüzleri, tiyatrodaymışlar gibi,

Çünkü farklı yapılmıştı istasyonların hepsi,

Hepsi başka taştan, başka biçimde;

Işık da her seferinde geliyordu başka kaynaktan.

Sevinçli bir itiş kakışla arkaya itiliyordu her trene binen,

Çünkü istasyonlar en iyi

Görülebiliyordu önceki yerlerden.

Çocuklar yukarı kaldırılıyordu her istasyonda.

Yolcular her fırsatta dışarı taşıp

Sevinçli bir titizlikle inceliyorlardı bitirilen işi,

Sütunları elliyorlar ve parlaklıklarına bakıyorlardı,

Ayak burunlarını sürtüyorlardı taş döşemeye

Anlamak için taşların düzgünce yerlerine oturup

                                                                           Oturmadığını

Sonra vagonlara doluşup yeniden

Duvar kaplamalarını inceleyip parmaklarını sürüyorlardı

                                                                                  Camlara.

Erkekler ve kadınlar işaret ediyorlardı durmadan-

Doğru olup olmadığında biraz duraksayarak-

Çalıştıkları yerleri:

Ellerinin izini taşıyordu taşlar.

Her yüz görülebiliyordu açıkça,

Çünkü çok ışık vardı,

Lamba çoktu, gördüğüm herhangi bir demiryolundan

                                                                        Çok daha fazla.

Tüneller de apaydınlıktı,

Karanlıkta kalmamıştı emeğin bir karışı bile.

Ve tek bir yıl içinde yapılmıştı tüm bunlar,

Ve dünyada başka hiçbir demiryolu yapımında

Bu kadar çok işçi çalışmamıştı.

Ve dünyada başka hiçbir demiryolunun bu kadar çok

                                                                     Sahibi olmamıştı

Çünkü bu yapı harikası, bunca kentte bunca zamandır

Kendinden önceki hiçbir yapının görmediği şeyi gördü:

Yapının işçileriydi yapının sahipleri.

Emeğin tüm meyvalarının emek dökenlere düştüğü

Nerede görülmüştü?

Bir yapıdan, onu yapanların kovulmadıkları

Nerede görülmüştü?

Onları vagonlarımıza giderken gördüğümüzde,

Kendi eserleri olan vagonlarda,

Hemen anımsadık:

Klasik yazarların bir vakitler hop oturup hop kalkarak

Önceden gördükleri o büyük tablo buydu.

…

Bertolt BRECHT

 

Çeviri : A. KADİR – Gülen AKTAŞ

 

MOSKOVA’LI İŞÇİLERİN 27 NİSAN 1935’TE 

BÜYÜK METROYA SAHİP OLUŞLARI 

…