Sadece Aşk | Yılmaz Pirinççi

Aşk şiirde dile gelir sadece

Ruhun derinliğine inen dehlizlerde yolunu kaybetmek

Şuh bir öpüşten çok fazlasıdır.

Teninin her zerresine kavuşmanın mutluluğu hangi kokuda gülümser?

Hangi kokuda gülümser?

İnsan ölüm denen o eşsiz teslimiyetin kollarında uyurken,

İnsan severken hisseder ruhunu.

Sevişirken hisseder.

Ve nihayet ölürken…

Yazılmış onlarca hikâyeden bir paragraftır insanın kendine çizdiği yol.

Her adım binlerce olasılığa gebe

Her adım yüzlerce kaderi yeniden yazmaya muktedir

Seçimler, hatalar bomboş gurur yanılsamaları

Kendi kendimize kaybettiğimiz o anlamsız savaşlar

Ne çok kıyıyoruz kendimize hiç farkında olmadan

Sevmekten büyük bir din inmedi henüz dünyaya

Ve sevmekten daha anlaşılır bir dil henüz icat edilmedi.

Benlikten çıkıp bir başkasının özünde kendini aramaktır aşk

Ve o insanın ruhunda bütün evreni kucaklamaktır.

Çoğalırken yok olmak ,

Yok olurken sonsuzluğa karışmaktır aşk.

Sevmek acının sarhoşluğudur biraz da

Yanmanın o eşsiz cinnetine benzer

Güle oynaya yürüdüğün o cehennem ateşinde bir parıltıya karışmanın mutluluğudur , ışıltısında kaybolduğun gözlerin büyüsü

Bu deli cesaret.

Bu sevgiliye karışmak uğruna giyindiğin hiç’lik hep bundan.

Evrenin sonsuz sırrı…

Sadece aşk…

Yılmaz Pirinççi

…