Saçların | Yılmaz Pirinççi

Ojelerimi neden sildiniz dedi kadın.

Yıprandı tırnaklarım.

Peki, ama ben nasıl kanatırım bundan sonra kendimi

Etime batmış can kırıklarını nasıl ayıklarım tırnaklarım olmadan.

Saçlarım.

Saçlarıma ne oldu böyle.

Bir yerden mi düştüm ben.

Bir yardan mı anlayamadım?

Nasıl böyle öbek öbek geliyorlar avuçlarıma.

Düzgün tutun şu aynayı lütfen

Ya da değiştirin

Çok kötü gösteriyor gözlerimi.

Sanki onlarca mezar içinde

Sanki o ışıltıların yerinde çığlıklar

Sanki Yusuf’un kör kuyuları

Sahi ne istiyorsunuz benden.

Tutmuşsunuz elimi ayağımı.

Hareket etmeme bile izin vermiyorsunuz

Dilime düşen her kelimede boğazıma gelen bu acı tat niye

Ne oldu bana

Bu karanlık.

Ardından gelen kör edici ışık ta neyin nesi

Heyyy durun bir.

Durun..

Nereye götürüyorsunuz beni.

Yapılacak onca işim var daha.

Çocuklara yemek yapacaktım

Çamaşırlar balkonda kaldı.

Soğuması için bıraktığım hoşaf tezgâhta

Offf.

Akşama da bir şey kalmadı.

Bugün de gidemedim saçlarımı kestirmeye.

Vitrinde gördüğüm o elbisede kaldı aklım.

Kan kırmızı, ne güzel dururdu üstümde.

Ya bir durun

Allah aşkına.

Ojelerim.

Ojelerim gitti.

Ölmek için çok erken

Değil mi anne…

..

Yılmaz Pirinççi